Να είσαι απλά ο εαυτός σου...(2)

Να είσαι ο εαυτός σου...Τι πιο όμορφο και πιο αληθινό από αυτό; Οι περισσότεροι άνθρωποι αδυνατούν να τα βρουν με τον εαυτό τους και προσποιούνται κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είναι.Γιατί έγινε πια τόσο δύσκολο να είσαι αυτός που είσαι και όχι αυτό που οι άλλοι θέλουν να είσαι;Γιατί οι άνθρωποι φοβούνται να εξωτερικεύσουν το βαθύτερο "είναι" τους και επαναπαύονται σε ένα επιφενειακό "φαίνεσθαι"; Ο καθένας μας είναι ένας και μοναδικός χαρακτήρας και όμοιος του δεν υπάρχει άλλος. Αυτός ο φόβος της απόρριψης έχει γίνει το μεγαλύτερο αγκάθι που κάνει τους ανθρώπους να φοράνε μάσκες, να αρνούνται την αληθινή τους ταυτότητα και να προσποιούνται κάποιον άλλον. Η ζωή όμως δεν είναι θέατρο. Αν πετούσαμε τις μάσκες και δείχναμε το πραγματικό μας πρόσωπο, με τις αδυναμίες και τα ταλέντα του, με τους φόβους και τα όνειρα του, με τις ανησυχίες και τις ελπίδες του, σίγουρα αυτός ο κόσμος θα ήταν λίγο πιο όμορφος, λίγο πιο αληθινός, λίγο πιο ανθρώπινος. Η τελειότητα δεν υπάρχει στην ανθρώπινη φύση και όσο την κυνηγάμε, τόσο πιο ψεύτικος φαντάζει ο κόσμος μας...

Μια υπόσχεση φωτιάς...

Κάποτε θα ανάψει η φωτιά και θα αφήσει στάχτες σ' όλα αυτά που δεν αξίζουν...Μια σπίθα είναι αρκετή για να τα αλλάξει όλα...

Οι αγάπες νύχτα ταξιδεύουν...

Μόνος παραφυλάει ο έρωτας
σαν δελεαστικός θάνατος,
μας βρίσκει ανύποπτους
και μας συνθλίβει...
Ο έρωτας είναι πάθος και το πάθος ενέχει ρίσκο.
Αλλά η ζωή κάπου εκεί βρίσκεται. Ανάμεσα στον κίνδυνο 
και στο πάθος παραδέρνει.
 Να πει κανείς, αλίμονο σ αυτούς που ρισκάρουν.... ή το αντίθετο;



  





Απόσπασμα από το βιβλίο της       
Ελένης Μπιρμπίλη " Οι αγάπες νύχτα ταξιδεύουν"

Η ελπίδα πια δε μου φτάνει...

Κι έρχεται η στιγμή, που η ελπίδα δεν είναι πια αρκετή. Είναι πάντα ένα καλό ξεκίνημα, είναι πάντα μια αισιόδοξη αρχή αλλά από μόνη της δεν φτάνει. Η ελπίδα δίνει δύναμη, δίνει αισιοδοξία, δίνει πνοή ζωής αλλά αν απλά παραμείνει ελπίδα, δεν έχει αποτέλεσμα. Η ελπίδα θα πρέπει να μετουσιωθεί σε πράξη για να μπορέσει να σταθεί σαν κάτι πραγματικά όμορφο. Πλέον δεν αρκεί απλά να ελπίζεις και να μένεις σταθερός σ αυτό, αλλά να κάνεις πραγματικότητα όλα αυτά που η ελπίδα σου υπαγορεύει.. . Η δράση είναι ομορφότερη από την ελπίδα!

Το πιο όμορφο αύριο...!

Όσο δύσκολα κι αν είναι τα πράγματα, όσο πιεσμένοι κι αν νιώθουμε από το βάρος των προβλημάτων, όσο στεναχωρημένοι και αν είμαστε από το αδιέξοδο των δικών μας λαθών, πρέπει πάντα να βρίσκουμε το κουράγιο να σηκωνόμαστε. Να μην αφήσουμε τον κατήφορο να μας παρασύρει αλλά να σκεφτούμε ότι ανεβαίνοντας πας ψηλά και ας κουραστείς περισσότερο στο διαδρομή. Ποιός είπε ότι είναι εύκολη η ζωή και ο δρόμος της στρωμένος με ροδοπέταλα; Είναι δύσκολη η ζωή αλλά...είναι τόσο ωραία. Δεν πρέπει ποτέ να το βάζουμε κάτω...Με οδηγό την πίστη και βοηθό τα όνειρα μας, θα συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι η δύναμη των ονείρων μας όταν μετουσιωθεί σε εφικτούς στόχους ζωής, μπορεί να δημιουργήσει το πιο όμορφο αύριο...

Πλάνη...

Απ' την πρώτη εκείνη στιγμή
είχαν ζωγραφιστεί στα μάτια μου
λέξεις βαθιές και συναισθήματα βαριά 
που φώναζαν μες στη σιωπή μας...
Μα εσύ δεν άκουγες,
γιατί φοβήθηκες την τόση μου αγάπη.
Γι' αυτό με πλήγωνες,
γιατί δεν άντεχες το βάρος της...
Σαν έπεφτε η νύχτα, 
σε πλάκωνε ο ουρανός
 κι όλα τ' αστέρια τρυπούσαν το κορμί σου.
Ώσπου μια μέρα πνίγηκες στην τρικυμία 
που αθέλητα βγήκε απο μέσα μου
και σε παρέσυρε κόσμους πολλούς μακριά μου.
Τώρα πλάνη έγινα που ταξιδεύει τις ψυχές,
ερωτευμένες και άβουλες
στη στίλβη του φεγγαριού
που ακόμα σχηματίζει ,καθώς φωτίζει,
 τη μορφή που κάποτε αγάπησα...



                                                 Αλεξάνδρα Πανταζή

Όμως, δεν γίνεται να ζεις χωρίς να ονειρεύεσαι...

Να ονειρεύεσαι, μου 'λεγε ένας φίλος που μ' αγαπούσε και με ήξερε καλά.Τα 

όνειρα, συνήθως, προδίδουν. Παραπλανούν. Καμιά φορά και 

σκοτώνουν.Όμως, 

δε γίνεται να ζεις χωρίς να ονειρεύεσαι. Δεν έχει νόημα. Δεν έχει ουσία. Να 

ονειρεύεσαι! Κοίτα μόνο να 'χεις σταμπάρει καλά την έξοδο κινδύνου από τα 

όνειρά σου. Τότε σώζεσαι. Και ποιά είναι η έξοδος κινδύνου; Τίποτα δεν είναι 

στη ζωή το παν! Έχει και παρακάτω... Έχει κι άλλο... Προχώρα, λοιπόν, 

ξεκόλλα! Αυτή είναι η έξοδος κινδύνου!Όταν ένας άνθρωπος έχει ενδώσει 

εντελώς στο πάθος του, είναι μάταιο να προσπαθείς να του αλλάξεις τακτική. 

Είναι όπως ακριβώς ο τζόγος. Όσο χάνεις, τόσο κολλάς. Έχει μια περίεργη 

γλύκα η αυτοκαταστροφή.

                                       Αλκυόνη Παπαδάκη "Βαρκάρισσα της χίμαιρας" 

Το βίντεο των ονείρων!

Μετά την καταιγίδα...

Παράξενες μέρες. Παράξενος καιρός. Όλο για βροχή το πάει και όλο κρατιέται. Μόνο λίγες σταγόνες ρίχνει, έτσι για να ξεγελάσει τον ουρανό αλλά δεν ξεσπάει, να τον αφήσει να ηρεμήσει. Τα σύννεφα όλο και πυκνώνουν και κάνουν την θάλασσα να μοιάζει αγριεμένη, θυμωμένη με θεούς και ανθρώπους. Αυτές τις σκέψεις έκανε ο Κωστής καθώς ακουμπούσε στο πεζούλι της παραλίας. Πόσο ταίριαζε αυτό το αγριεμένο και συνάμα μελαγχολικό τοπίο με την διάθεση του. Γι αυτό άλλωστε του άρεσε να πηγαίνει σε αυτό το σημείο κάθε φορά που ο καιρός ήταν έτσι και κάθε φορά που η ψυχολογία του δεν ήταν στα πολύ καλά της. Έβγαλε ένα τσιγάρο απ’ το πακέτο του και σχεδόν με ευλάβεια το έβαλε στο στόμα του.

«Είναι καλή παρηγοριά αυτός ο διάβολος» σκέφτηκε. Πόσα βράδια δεν του ‘χε σταθεί σαν πιστός φίλος, πόσες φορές δεν ήταν το μόνο που του είχε απομείνει και πόσες ακόμα δεν τον άκουγε χωρίς να παραπονιέται ..; Όπως και τώρα, που ήταν οι δυο τους σε έναν διάλογο για έναν. Κοίταξε τον καπνό που ανέβαινε προς τον ουρανό και ένιωσε μια σταγόνα να δροσίζει το πρόσωπο του. «Επιτέλους, θα βρέξει» σκέφτηκε. Έκανε λάθος όμως. Δεν είχε σκοπό να βρέξει ακόμα. Έπαιζε και ο καιρός μαζί του, όπως και η ίδια του η ζωή. Έκατσε εκεί, καπνίζοντας το τσιγάρο του, κοιτάζοντας την φουρτουνιασμένη θάλασσα και άφησε τις σκέψεις να τον ταξιδέψουν λίγο πιο πέρα.

«Κωστή…!»

Ο Κωστής ξύπνησε απότομα από τις σκέψεις στις οποίες είχε βυθιστεί και άκουσε μια γλυκιά φωνή να τον καλεί. Από πού ερχόταν άραγε; Μήπως είχε αποκοιμηθεί και ονειρευόταν ότι τον φώναζε κάποια νεράιδα της θάλασσας;

«Πού χάθηκες, αγόρι μου; Όλη μέρα σε ψάχνω. Γιατί έχεις κλειστό το κινητό;Έπρεπε να καταλάβω απ’ την πρώτη στιγμή ότι θα είσαι εδώ. Πάντα αυτό κάνεις όταν έχεις τις μαύρες σου.»

«Ζωούλα, εσύ είσαι; Είπα και εγώ μήπως με καλούσε στον βυθό καμιά νεράιδα από αυτές που μας λέγανε οι παππούδες μας όταν ήμαστε μικρά. »

«Α, εσύ δεν είσαι καθόλου καλά. Τι έγινε;»

«Τίποτα. Τίποτα καινούριο δηλαδή. Να, σκέφτομαι τι ωραία που ήταν όταν ήμασταν παιδιά. Ε Ζωούλα..; Θυμάσαι πόσο ωραία περνούσαμε; Τα παιχνίδια που κάναμε, τις σκανδαλιές, τα γέλια μας…»

«Έτσι ήταν αλλά τι σε έπιασε τώρα;»

«Ζηλεύω την ανεμελιά μας τότε. Το μόνο που είχαμε στο μυαλό μας ήταν τα παιχνίδια και καμιά ζημιά που μπορεί να είχαμε κάνει. Πόσο νοσταλγώ αυτά τα χρόνια ρε Ζωή. Τα πιο όμορφα και αθώα χρόνια στη ζωή μας.»

«Τι έχεις Κωστή μου; Σαν περίεργα μου τα λες σήμερα. Μήπως έγινε τίποτα άλλο με τους δικούς σου;»

«Αποφάσισαν να πάρουν διαζύγιο. Καλύτερα έτσι.»

«Αλήθεια; Εσύ πως νιώθεις;»

«Το δέχομαι απλά. Δεν είμαι κανένα μωρό να χτυπιέμαι και να προσπαθώ να τους πείσω να μην το κάνουν. Είναι ενήλικοι και αυτοί θα αποφασίσουν το καλύτερο για τους ίδιους. Με πειράζει βέβαια αλλά θα το συνηθίσω αργά ή γρήγορα.»

«Και τότε γιατί είσαι τόσο μελαγχολικός βρε φιλαράκο αφού δεν σε πειράζει τόσο πολύ το διαζύγιο; Έχει συμβεί και τίποτα άλλο;»

«Χώρισα με την Ελένη.»

«Ε, μίλα επιτέλους. Με το τσιγκέλι θα στα βγάλω βρε Κωστή;»

« Δεν άντεχε, λέει, να με βλέπει άλλο έτσι μες στη μιζέρια. Την έπαιρνε και αυτήν από κάτω και δεν μπορούσε πια να ζει έτσι. Μ’ αγαπάει αλλά… Παντού και πάντα ένα ¨αλλά¨.»

«Μμμ… Ζόρικα τα πράγματα, λοιπόν. Δηλαδή τώρα αυτό είναι οριστικό;»

«Ναι. Έχει δίκιο. Δεν έχω δικαίωμα να την τραβάω στον πάτο μαζί μου. Νέα κοπέλα είναι. Θέλει να ζήσει τη ζωή της όμορφα, κι όχι να παρηγορεί εμένα κάθε μέρα.»

«Δεν συμφωνώ Κωστή. Δεν είσαι έτσι πάντα. Απλά σου πέσανε και εσένα τώρα όλα μαζεμένα. Αν σ’ αγαπούσε αληθινά θα έμενε πλάι σου να το παλέψετε μαζί και δεν θα το έβαζε στα πόδια. »

«Καλύτερα. Έτσι και αλλιώς δεν ταιριάζαμε με την Ελένη. Δεν έχουμε τις ίδιες ανησυχίες, δεν πορευόμαστε στην ίδια διαδρομή.»

«Τι εννοείς;»

«Ότι εκείνη δεν έχει να ανησυχεί για το μέλλον της. Της το έχει στρώσει με ροδοπέταλα ο πατερούλης της. Δεν την κατηγορώ που δεν μπόρεσε ποτέ να με καταλάβει. Έτσι την μεγάλωσαν, έτσι την έμαθαν να ζει. Όσο είχα δουλειά και ήμουν ξέγνοιαστος και βγαίναμε τις βόλτες μας, ήταν όλα μέλι- γάλα. Μόλις ήρθαν τα προβλήματα, λιποτάκτησε.»

«Σε πείραξε πολύ, έτσι;»

«Με πείραξε η στιγμή και ο τρόπος που επέλεξε να φύγει. Όταν βλέπεις έναν άνθρωπο στο χείλος του γκρεμού δεν του ρίχνεις μια κλωτσιά να πέσει. Και μάλιστα με ένα μήνυμα στο κινητό. Σεβάσου τουλάχιστον ό, τι έχεις ζήσει με κάποιον και πήγαινε πες του κατάματα «Σε χωρίζω φίλε. Δεν μου κάνεις.»»

«Άστο Κωστή μου. Μη βασανίζεσαι άλλο. Κάποιοι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν αδιάφορα. Περνάνε μα δεν αγγίζουν. Δεν ήταν αυτή για σένα. Εσύ με την ψυχή που έχεις αξίζεις στ’ αλήθεια μια νεράιδα. Και αργά ή γρήγορα θα την βρεις ή θα σε βρει».

«Έλα εδώ βρε χαζό να σου δώσω ένα φιλί.»

«Άσε με Κωστή. Έλα ξεκόλλα. Άσε τα σάλια και τις αηδίες… Θα κεράσεις κανα τσιγαράκι τώρα;»

«Πάρε γκρινιάρικο. Αν και πρέπει να το κόψεις.»

«Ναι, σίγουρα. Μια ευχαρίστηση έχουμε κι εμείς. Άμα την κόψουμε και αυτήν, χαθήκαμε.»

«Πες το ψέματα.»

Μια σιωπή ακολούθησε καθώς οι δυο νέοι πραγμάτωναν μια ιεροτελεστία την ώρα εκείνη. Από τη μία βυθίζονταν στις σκέψεις τους και από την άλλη άφηναν τον καπνό να τις πάρει μακριά τους. Κοιτούσαν τα νερά και ήθελαν να τα αγγίξουν, να πέσουν στην αγκαλιά της θάλασσας, να γίνουν ένα μαζί της. Έβλεπαν την μεγαλοσύνη της και ένιωθαν μικροί μπροστά της, πολύ μικροί και ανήμποροι. Δεν ήταν όμως.

«Πόσο θα ήθελα τώρα να κάνω μια βουτιά και να χαθώ στη θάλασσα», έσπασε τη σιωπή ο Κωστής.

«Τι είναι αυτά που λες παιδάκι μου; Με τρομάζεις ώρες- ώρες.»

«Δεν εννοώ αυτό ρε χαζούλικο. Αν δεν έκανε τόσο κρύο θα βουτούσα να κολυμπήσω για ώρες, να σκεφτώ βλέποντας μόνο την απεραντοσύνη της θάλασσας και να μην νοιάζομαι για τίποτα άλλο.»

«Έτσι ναι. Και εγώ αυτό θα το έκανα αλλά έτσι όπως το είπες φάνηκε σαν να θες να χαθείς… καταλαβαίνεις».

«Έλα ρε Ζωίτσα τώρα, με έχεις για τόσο δειλό; Λες να τα παρατούσα ποτέ έτσι εύκολα με τις πρώτες δυσκολίες;»

«Όχι φυσικά. Απλά έχουμε ακούσει τόσο πολλά στις μέρες μας για νέα παιδιά στην ηλικία μας που δεν αντέχουν τα προβλήματα και χάνονται…»

«Δυστυχώς. Είναι και κάποια άτομα που δεν βαστάνε οι πλάτες τους προβλήματα και βρίσκουν την εύκολη λύση. Σύνηθες φαινόμενο στην εποχή μας. Αλλά όχι και έτσι. Στη ζωή πρέπει να είσαι αγωνιστής. Δεν γίνεται να φεύγεις και να τα παρατάς όλα. Υπάρχουν και άλλοι που αφήνεις πίσω σου, τι θα απογίνουν αυτοί;» , είπε ο Κωστής και ένα παράπονο ανέβηκε στα μάτια του.

«Συγγνώμη Κωστή μου. Δεν έπρεπε να το πω αυτό.»

«Δεν πειράζει. Έχουν περάσει πια τόσα χρόνια.»

«Βλακεία έκανα. Το ξέρω. Δεν ήθελα να στο θυμίσω.»

«Είπα, δεν πειράζει. Έμαθα να ζω με την απουσία του και τα ερωτηματικά μου. Ήταν δειλός, δειλός…» είπε ο Κωστής καθώς δάκρυα άρχισαν να αυλακώνουν τα μάγουλα του. »Γιατί μου το έκανε αυτό; Γιατί έφυγε έτσι απ’ τη ζωή και δεν με άφησε να τον βοηθήσω; Ήμουν σαν αδερφός του. Λέγαμε τα πάντα μαζί και τα κάναμε πράξη. Γιατί..; Γιατί ρε Ζωή; Αυτό είναι που με τρώει.»

«Κωστάκη μου, ηρέμησε. Δεν ξέρεις ποτέ πόσα αντέχει η ψυχή του κάθε ανθρώπου. Ήταν φίλος και αδερφός για όλους μας. Πολλές φορές νιώθω κι εγώ την απουσία του στη ζωή μου ακόμα και τώρα που έχουν περάσει 9 χρόνια. Ήταν μόνο 17 χρονών.», είπε η Ζωή σκουπίζοντας τα μάτια της.

«Εκείνη την ημέρα δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Στιγμάτισε για πάντα τη ζωή μου. Αν ήταν και αυτός μαζί μας σήμερα ίσως να ήταν όλα αλλιώς. Δεν ξέρω.»

«Μου λείπει το χαμόγελο του. Αλήθεια, πήγες ποτέ να δεις τους δικούς του;»

«Όχι. Ούτε πρόκειται να πάω ποτέ. Τους μισώ. Αυτοί φταίνε Ζωή για ό,τι έκανε ο Μάριος.»

«Είναι σκληροί άνθρωποι και ο Μάριος ήταν ευαίσθητος. Ήταν ελεύθερο πνεύμα και εκείνοι θέλησαν να το φυλακίσουν. Κάνανε λάθη πολλά. Δεν πιστεύω όμως ότι ήθελαν ποτέ το κακό του παιδιού τους. Είναι άδικο να τους κατηγορείς. Σκέψου τον πόνο τους.»

«Άσε με ρε Ζωή. Ποτέ δεν του στάθηκαν σαν γονείς και αυτό πληρώνουν τώρα. Αγάπη ήθελε ο Μάριος. Ούτε λεφτά, ούτε ανέσεις, ούτε τίποτα. Μόνο αγάπη. Έτσι μικρός και αθώος έμπλεξε με τα κωλοναρκωτικά και νόμιζε ότι θα βρει εκεί όσα του έλειπαν, ότι θα έφτιαχνε επίγειους παραδείσους. Χανόταν σιγά-σιγά. Απομακρυνόταν. Κανείς δεν κατάλαβε γιατί. Κανείς μας δεν μπόρεσε να τον βοηθήσει και όταν το συνειδητοποιήσαμε ήταν πια αργά. Αργά για όλους. Τελικά όλοι φταίμε Ζωή. Όταν ένα παιδί πεθαίνει και ολόκληρη η κοινωνία σιωπά, αυτό είναι το μεγαλύτερο έγκλημα. Είμαστε όλοι συνένοχοι.»

«Και να ήταν μόνο ο Μάριος. Χιλιάδες νέοι καθημερινά πέφτουν στην παγίδα. Γιατί ρε γαμώτο έγινε έτσι αυτή η κοινωνία; Γιατί κατασπαράζει ένα- ένα τα παιδιά της;».

«Από την άλλη πάλι δεν μπορώ να καταλάβω πως κάποιοι άνθρωποι βρίσκουν τόση δύναμη ώστε να βάλουν ένα όπλο στο κεφάλι τους και να δώσουν τέλος αλλά δεν βρίσκουν την δύναμη να συνεχίσουν τη ζωή τους. Και εμείς δεν είμαστε σε καλύτερη μοίρα ρε Ζωή αλλά τουλάχιστον ξέρουμε να παλεύουμε. Ξέρουμε ότι η εύκολη λύση είναι η αυτοκτονία και τα ναρκωτικά. Ξέρουμε ότι αυτά έχουν την ίδια κατάληξη και επίσης ξέρουμε ότι όσα προβλήματα και να έχουμε θα βρούμε άλλους τρόπους να το παλέψουμε. Όχι έτσι. Όχι. Είναι δύσκολη η ζωή αλλά είναι ωραία.. »

«Σε χαίρομαι Κωστή μου όταν μιλάς έτσι. »

«Προσπαθώ να είμαι καλά Ζωούλα αλλά δεν είναι εύκολο. Πώς γίναμε έτσι, μου λες; Βλέπω τα όνειρα μου να γκρεμίζονται μπροστά στα μάτια μου και αντί να κάνω κάτι, παραμένω θεατής. Αυτό είναι που μου τη δίνει περισσότερο, ότι ενώ έχω κάνει τόσα πράγματα και έχω τις δυνατότητες να κάνω άλλα τόσα, δεν έχω ευκαιρίες πια. Φοβάμαι να κοιτάξω το μέλλον κατάματα γιατί δεν ξέρω τι θα δω και έτσι μένω άπραγος μπροστά στις εξελίξεις.»

«Άστα ρε Κωστή. Καταντήσαμε πρόσφυγες στην ίδια μας τη χώρα. Αγωνιζόμαστε τόσα χρόνια να σπουδάσουμε, να δουλεύουμε παράλληλα, να τα προλάβουμε όλα, να αποκτήσουμε χίλια δυο πτυχία και όλα αυτά, γιατί; Για να τα κρεμάμε στον τοίχο και να μετράμε ποιος έχει πιο πολλά. Αι στο καλό πια. Έτσι μου έρχεται να τα παρατήσω όλα και να φύγω στο εξωτερικό.»

«Αλήθεια το σκέφτεσαι να φύγεις;»

«Μου έχει περάσει απ’ το μυαλό αρκετές φορές αλλά δεν μπορώ μωρέ Κωστή. Δεν θέλω να φύγω απ’ την Ελλάδα, δεν μου αρέσει πουθενά αλλού. Βέβαια, αν δω ότι δεν υπάρχει άλλη λύση, αναγκαστικά θα φύγω. Καλά, στην Γερμανία θα φτιαχτεί μικρή Ελλάδα σε λίγο. Δεν έχει μείνει άνθρωπος πια. Οι περισσότεροι γνωστοί μου έχουν φύγει. Ειδικά οι νέοι αλλά και ολόκληρες οικογένειες. Σκέψου να έχεις φτάσει σε μια ηλικία, να έχεις δημιουργήσει οικογένεια, να έχεις φτιάξει το σπιτάκι σου, να έχεις τη δουλειά σου και ξαφνικά να τα χάνεις όλα. Είναι ειλικρινά οδυνηρό αυτό που συμβαίνει.»

«Τραγωδία είναι. Ζούμε τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, Ζωή, και δεν το έχουμε καταλάβει. Τι να πεις; Πώς την κατάντησαν έτσι την Ελλάδα μας..! Έχω πίστη όμως στο λαό μας. Δεν θα το βάλουμε κάτω εμείς. Αργά ή γρήγορα θα ξαναγεννηθούμε . Και δεν το λέω έτσι απλά, το πιστεύω βαθιά μέσα μου.»

«Και εγώ το πιστεύω Κωστή μου, αλλά δεν ξέρω αν θα ζήσουμε για να το δούμε.»

«Χα,χα, χαζούλα…»

«Δίκιο έχω. Εγώ είμαι ήδη δέκα μήνες χωρίς δουλειά, αναγκάστηκα να γυρίσω στους δικούς μου και να με ταΐζουν. Δεν ξέρω τι θα κάνω γαμώτο. Δεν αντέχω άλλο αυτήν την κατάσταση. Όλη μέρα στο σπίτι, να έχω τον πόνο μου που δεν βρίσκω δουλειά, να έχω και την γκρίνια των δικών μου.»

«Αχ μωρέ Ζωίτσα. Βλέπω την κατάντια μας και στεναχωριέμαι πολύ. Με άλλα όνειρα ξεκινήσαμε και τώρα ούτε αυτό δεν έχουμε δικαίωμα να κάνουμε. Μας στερούν ακόμα και τα όνειρα. Τα πάντα καταρρέουν μπροστά στα μάτια μας και άντε μετά να έχεις όρεξη για έρωτες, βόλτες και βλακείες. Αν δεν έχεις να φας, τον έρωτα θα σκεφτείς;»

«Είναι και αυτό μια κάποια λύση Κωστή μου. Ο πόνος ενώνει τους ανθρώπους. Τα προβλήματα μας φέρνουν κοντά. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη να μοιραστεί αυτό που νιώθει με κάποιον που περνάει το ίδιο και μπορεί να τον καταλάβει. Όπως εμείς δηλαδή. Ας μας μείνει η αγάπη, να έχουμε τουλάχιστον να ταΐσουμε την ψυχή μας.»

«Σαν να έχεις δίκιο, μικρή μου. Νομίζω όμως πως πέρασε η ώρα αρκετά. Πρέπει να φύγουμε.»

«Ναι, ναι. Πάμε πριν ξεσπάσει η καταιγίδα» συμφώνησε η Ζωή και μαζί σηκώθηκαν να φύγουν.

Ο Κωστής την αγκάλιασε απ’ τους ώμους και ξεκίνησαν αφήνοντας πίσω το πανέμορφο τοπίο. Πριν φύγουν χαιρέτησαν με ένα τελευταίο βλέμμα τη θάλασσα που φύλαξε μέσα της όλα τα παράπονα τους και την ευχαρίστησαν σιωπηλά για την συντροφιά που τους έκανε όλη αυτήν την ώρα. Δεν πρόλαβαν όμως να προχωρήσουν αρκετά καθώς ο ουρανός σκοτείνιασε αμέσως και τα μαύρα σύννεφα άρχισαν να ρίχνουν τις χοντρές ψιχάλες πάνω τους.

«Τρέξε Κωστή. Θα γίνουμε μούσκεμα» φώναξε η κοπέλα.

«Επιτέλους!!!» έκανε ο Κωστής με θαυμασμό και σταμάτησε στη μέση του δρόμου απολαμβάνοντας τη βροχή που έπεφτε με ορμή πάνω του.

«Τι κάνεις εκεί παιδί μου; Τρελάθηκες; Πάμε να φύγουμε.»

«Έλα εδώ Ζωή. Μην προσπαθείς να κρυφτείς απ’ την μπόρα. Έχει ήδη ξεσπάσει. Απόλαυσε την. Άφησε την να ξεπλύνει το σώμα και την ψυχή σου, να καθαρίσει τις πληγές σου.»

Η Ζωή στάθηκε μια στιγμή, τον κοίταξε μέσα στα μάτια, τον αγκάλιασε και έτσι οι δυο νέοι έμειναν εκεί μέχρι να περάσει η μπόρα. Γονάτισαν στο έδαφος και άφησαν επιτέλους τα δάκρυα τους να τρέξουν, να ενωθούν και να γίνουν ένα με τη βροχή. Ξέσπασαν τον θυμό τους, τα παράπονα τους, τον πόνος τους και ο ουρανός ξεσπούσε και αυτός μαζί τους. Μετά την καταιγίδα θα συνέχιζαν κανονικά τη ζωή τους, αλλά έπρεπε πρώτα να την αντέξουν…

Τα όνειρα τραγουδούν ακόμα...

….Πόσες ζωές ζει ταυτόχρονα ο άνθρωπος; Πόσους ρόλους καλείται να παίξει και ποιός απ’ όλους αντιπροσωπεύει τον καθένα;

«Φαίνεται πως η ζωή δεν είναι τελικά παρά ένα έργο χαρμολύπης και το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να υποδυόμαστε τους ρόλους μας όσο γίνεται καλύτερα», σκεφτόταν φωναχτά ο Φαίδων.

-Eίσαι ένας φαντασιόπληκτος ρομαντικός, ισχυρίστηκε ο Πέτρος, όταν μια μέρα ο Φαίδων εξέφρασε την υποψία πως διάφοροι καλόβλεπαν τη Nαταλία, κι ανάμεσά τους ο πατήρ Άνθιμος που τη γλυκοκοίταζε απροκάλυπτα, όποτε πήγαιναν με τη γυναίκα του να εκκλησιαστούν.
Aυτή ήταν η μοναδική φορά που θύμωσε πραγματικά με τη δυσπιστία του φίλου του και αναρωτήθηκε αν ο Πέτρος τον αγαπούσε άδολα. O θυμός του βέβαια ξεθύμανε γρήγορα, δίχως ν’ αφήσει το παραμικρό στίγμα στη φιλία τους.
«Tι κι αν είμαι φαντασιόπληκτος; συνέχιζε την κουβέντα με τον εαυτό του ο Φαίδων προχωρώντας. Έτσι γεννήθηκα, μ’ αυτό το κουσούρι, που έλεγε κι η μακαρίτισσα η μάνα μου. Aυτά τα πράγματα δεν τα ελέγχει κανείς. Kι αν ακόμη τα καταπιέσει, θα έρθει ο καιρός που θα ξαναβγούν στην επιφάνεια για να διεκδικήσουν το δίκιο τους.
«Ώρες ώρες, νιώθω να φουσκώνουν σαν πανιά τα μυαλά μου και σκέφτομαι διάφορα, αλλά κακό δεν κάνω σε κανέναν, όσο κι αν υποφέρω. Eυτυχώς υπάρχουν και τα όνειρα για τους απελπισμένους!» …

(απόσπασμα από το βιβλίο της Ελένης Μπιρμπίλη "Τα όνειρα τραγουδούν ακόμα")

Το κλειδί των ονείρων...

Γι' αυτό μπορούμε όλα να τα αλλάξουμε...Μπορούμε να κάνουμε νέα όνειρα...Μπορούμε να ξεκλειδώσουμε τα παλιά...Αρκεί να ονειρευόμαστε, για να νιώθουμε πως είμαστε ζωντανοί...Αρκεί να καταλάβουμε πως το κλειδί των ονείρων, καθένας το κρατάει στα χέρια του...

Ναι, είμαι ένας ονειροπόλος γιατί...

Ναι, είμαστε ονειροπόλοι...!!!!!

Η ψυχή του έρωτα...

Στάζει δάκρυα απόψε η ψυχή μου
και ένα θανατηφόρο άνεμο έχει πάρει αγκαλιά..
Την τρόμαξες..
κι έχει κρυφτεί σε κάποιας νύχτας τη σπηλιά.
Δεν απλώνει πια τα χέρια της 
για να την πάρεις αγκαλιά.
Φοβάται...
Χιλιάδες σκέψεις χορεύουν στο μυαλό της 
και πατάνε πάνω σε κάθε της πληγή.
Ματώνει...
Μα δεν είσαι εκεί μ' ένα άγγιγμα σου
να τις γιατρέψεις. Προσευχή τα λόγια σου ν' ακούσει...να ηρεμήσει.
Σβήνει...
Πού πήγε η φλόγα σου που άναβε τα βράδια μέσα της;
Γιατί κλείνεις τα φώτα σ' έρωτα που κοιμάται στο σκοτάδι;
Χάθηκε...
Στα ουράνια τώρα περιπλανιέται.
Θρύψαλα έχει γίνει και σκορπά αέρα έρωτα περασμένου.
Κι όμως,
υπάρχει...
Βρίσκεται μέσα σου, καλά κρυμμένη.
Εκείνη σε προσέχει τις ώρες που ο πόνος
αγάπης ξένης σε κυριεύει.

                                      
                                              Αλεξάνδρα Πανταζή
                                                    

Όταν σταματήσεις να ονειρεύεσαι...

Γι' αυτό να ονειρεύεστε πάντα...Ίσως έτσι κερδίσετε την αιωνιότητα!

Ανάμνηση...

Ξέρεις απόψε δεν θα κλάψω για σένα,
το μαύρο πέπλο της αγάπης σου 
χάθηκε πάνω απ'την καρδιά μου.
Κάποτε σου χάρισα διαμάντια
και ένα κομμάτι χρυσό,
μα δεν τα πρόσεξες καλά
και απόψε σου τα παίρνω πίσω...
Η αγάπη είναι σαν δώρο που χαρίζεται, 
μοιράζοντας ευτυχία στις καρδιές των ανθρώπων.
Κι όμως εσύ, ούτε αυτό δεν άξιζες να πάρεις.
Απόψε, δεν μπορώ να μη σε σκέφτομαι.
Αύριο όμως, θα γίνεις ανάμνηση για πάντα...


                                           Αλεξάνδρα Πανταζή

Μια στιγμή μόνο...

Ένα πολύ λεπτό σκοινί ενώνει τους μεγάλους έρωτες

και έτσι πολύ εύκολα μπορεί να τους χωρίσει,

αν κάποιος αθέλητα τεντώσει το σκοινί αυτό

μη παρατηρώντας την αδυναμία του….

Και εσύ το τράβηξες με όλη σου τη δύναμη

σαν το ήθελες… κι ας ήξερες τη συνέχεια …

Το έκανες λοιπόν.

Σε μια στιγμή όλα έγιναν σκόνη κι αέρας…

Και εγώ έσφιξα με μανία τα χείλη μου,

Πόνεσαν…. Μάτωσαν… Δάκρυσα…

Ο έρωτας μας σκορπίστηκε σε στιγμές που φίλησαν τον άνεμο

και εκείνος ερωτευμένος μαζί τους, τις κατέκτησε τελικά.

Και έτσι ούτε οι αναμνήσεις δεν μας ανήκουν.

Σαν ένα περίεργο όνειρο που σαν ξυπνάς το πρωί δεν θυμάσαι ακριβώς τι

ήταν, παρά μόνο νιώθεις μια γλυκόπικρη γεύση στα χείλη.

Αγωνίστηκα με τον εαυτό μου για σένα,

πάλεψα να σβήσω κάθε χρώμα που είχες χρωματίσει τη ζωή μου.

Ήταν ανάγκη να χρησιμοποιήσεις ανεξίτηλο μελάνι στα όνειρα μου…;

Να μην μπορέσω ποτέ να σε σβήσω από κει…;

Κι όμως….

Πόνεσα… Μάτωσα… Δάκρυσα… Ξέχασα…

………

Σ’ έχασα….

Θυμήσου...

Θυμήσου εκείνη τη φορά που 
θέλησα να σε αφήσω γιατί δεν είχες μπει 
ακόμα στην καρδιά μου.Με μάτια που έσταζαν ψιχάλες 
και με φωνή ικεσίας μου ζήτησες να μείνω και είπες 
πως με τον καιρό θα μάθω και εγώ να σ'αγαπώ όσο εσύ. 
Και εγώ έμεινα...και σ'αγαπησα 
περισσότερο απ'όσο πίστευα... 
περισσότερο απ΄'οσο μπορούσα... 
περισσότερο απ'οσο άξιζες... 
Μα εσύ κάπου ξεχάστηκες και με άφησες μόνη μου να σ'αγαπώ... 
Κι όσο σε αγαπούσα..τόσο με πλήγωνες... 
Θα'θελα να μπορούσα να πιστέψω στα λόγια της αγάπης σου. 
Μα ειμαι νομίζω μεγάλη για να πιστεύω ακόμα σε παραμύθια... 
Δεν ξέρω αν ένα αντίο είναι αρκετό για να χωρίσει 
δύο ανθρώπους, σίγουρα όμως ο χρόνος θα βοηθήσει 
να σβηστούν σιγά-σιγά οι μνήμες του έρωτα...

Να είσαι απλώς ο εαυτός σου...

Η ευτυχία μου είμαι εγώ και όχι εσύ.

Όχι μόνο γιατί εσύ μπορεί να είσαι περαστικός,

Αλλά και επειδή εσύ ήθελες να είμαι αυτό που δεν είμαι.

Δεν μπορώ να είμαι ευτυχισμένη όταν αλλάζω

μόνο και μόνο για να ικανοποιήσω τον εγωισμό σου.

Ούτε μπορώ να νιώσω ήρεμη όταν με κριτικάρεις

που δεν σκέφτομαι σαν εσένα.

Ή που δεν βλέπω όπως εσύ.

Με φωνάζεις επαναστάτρια.

Κι όμως κάθε φορά που απέρριψα τα πιστεύω σου,

εσύ επαναστάτησες ενάντια στα δικά μου.

Δεν προσπαθώ να διαμορφώσω το μυαλό σου.

Ξέρω πως είναι δύσκολο να είσαι απλά εσύ.

Και δεν  μπορώ να σου επιτρέψω να μου υπαγορεύσεις τι θα είμαι-

γιατί βάζω όλη μου την προσοχή να είμαι εγώ.

Είπες πως είμαι διάφανη

Κι εύκολα με ξεχνούν.

Γιατί τότε προσπάθησες να χρησιμοποιήσεις τη ζωή μου

για να αποδειξεις στον εαυτό σου ποιος είσαι....;

(Ένα απόσπασμα μικρό απ'το βιβλίο του Λεο Μπουσκάλια "Να ζεις, ν'αγαπάς και να μαθαίνεις"

Το ποιήμα αυτό το έγραψε μια κοπέλα, η Μισέλ, η οποία βρήκε πολύ δύσκολο το να είσαι απλά ο εαυτός σου και τον Ιούλιο του 1967 έφυγε... Ήταν μόλις 20 χρονών...)

Γαλάζιες ερωμένες...

-Τι έκανα πάλι ;είπε εκείνη....

Καθόταν κουλουριασμένη κάτω από το σεντόνι της,σχεδόν γυμνή...Τα μάτια είχε χαμηλώσει...Δεν κοιτούσε αυτόν αλλά το πάτωμα...

-Σήμερα κατάλαβα για ακόμα μια φορά τη λάθος επιλογή μου μαζί σου...Το ήξερα από την αρχή μα...η καρδιά μου δεν υπάκουσε στην λογική...Έτσι κάνει πάντα και μένει στο τέλος να  μετράει
πληγές...Μεγάλες..μικρές...Πολλές...Λίγες...Ανοιχτές...Κλειστές...απάντησε αυτός...

Αυτή δε μίλησε, βούρκωσε μόνο και γύρισε το κεφάλι της.

-Όταν μάθεις να αγαπάς με την ψυχή σου και όχι με το σώμα ίσως ξανασυνατηθούμε της είπε, κουμπώνοντας το τελευταίο κουμπί του πουκαμίσου του...

Φεύγοντας έκλεισε την πόρτα...

Εκείνη έμεινε πίσω...Μοναξιάς μελωδία έπαιζε το ραδιόφωνο...Στα μάτια της καταιγίδες...Ήξερε πως δεν θα τον ξανάβλεπε...Ήξερε πως δεν μπορούσε να αλλάξει...Έμεινε μόνη με τις σκέψεις να ζαλίζουν το μυαλό της χορεύοντας πάνω στην ανοιχτή της πληγή...Αιωρούμενα  "σ'αγαπώ", μετέωρες χιλιάδες λέξεις που κάποτε του είχε πει...!

Κλείνοντας την πόρτα, της είπε το αντίο...Δεν την άφησε να μιλήσει...Μάταιος κόπος...Ποτέ της δεν είχε μιλήσει..Υπέκυπτε μόνο στους ποθητούς πειρασμούς της σάρκας...!!!

Ένιωθε κενή, χρησιμοποιημένη.Μισούσε το κορμί της...Αυτό έφταιγε για όλα...Ή μήπως η αδύναμη ψυχή της, που τρόμαζε μπροστά στις φλόγες της αγάπης και έκρυβε τα συναισθήματα κατάσαρκα;

Δεν άντεχε να βλέπει το πρόσωπο της στον απέναντι καθρέφτη...Κρύφτηκε  κάτω απ'το σεντόνι και κυλίστηκε στο πάτωμα ,μουσκεύοντας με τα δάκρυα  όλο της το είναι. "Μακάρι κάποτε η καρδιά να νικήσει το σώμα,μακάρι..."ακούστηκε να λέει μέσα στον παραλογισμό της.

Η δύναμη της αγάπης...

Σφιγμένα χείλη για να μην δραπετεύσουν τα δάκρυα 
φυλακισμένα "σ'αγαπώ" σε ένα βυθό από θύμησες 
και η σιωπή να ταράζει τα νερά του έρωτα. 
Πόσες φορές η επιθυμία κρύφτηκε στη σκιά του "πρέπει" 
και πόσες ακόμα καταδικάστηκε από τη λογική; 
Και έμεινε η αγάπη μόνη της 
να ψάχνει για τις χαμένες της στιγμές 
στου χρόνου τις σπηλιές και 
στις παράνομες νύχτες που είχε γεννηθεί. 
Μα δυο καρδιές τώρα ζούσαν χωρισμένες 
και αν ο έρωτας τους ένωνε, 
η ζωή τους ήθελε μακριά... 
Κι ήτανε νέοι για να πάνε 
κόντρα στο πεπρωμένο τους... 
Ετσι, χάθηκαν μέσα στην αβυσσο του κόσμου, 
κρύψανε τη φωτιά του πάθους 
στην πιο απόμερη γωνιά της καρδιάς 
και αφέθηκαν στη ματαιότητα της ζωής. 
Ομως η αγάπη ποτε δεν χάθηκε, 
υπήρχε πάντα μέσα τους για 
να τους θυμίζει ότι πρέπει να 
είναι μαζί... 
(γιατί όταν κάτι αξίζει,δεν τελειώνει ποτέ...)

Για πάντα...ποιος μπορεί να το αντέξει;

Στάσου...Που πας;;;Γιατί φεύγεις;

Σου είπα ήδη Ζωή, δεν γίνεται άλλο...Λυπάμαι...

Λυπάσαι αλλά φεύγεις...

Το αγόρι έσυρε το βήμα του και άρχισε να απομακρύνεται...

Θυμήσου...τότε που ήμαστε παιδιά και καθόμαστε κάτω από αυτό το δέντρο...Μου είχες ορκιστεί αιώνια αγάπη...Και ύστερα χαράξαμε τα ονόματα μας στο δέντρο...Φώναξε το κορίτσι...

Το αγόρι δεν την αγνόησε...Γύρισε για ακόμα μια φορά...

Θυμήσου και κάτι άλλο, είχαμε πει ότι μόνο όταν τα ονόματα σβηστούν από το δέντρο θα χωρίσουμε...Κοίταξε τον κορμό του τώρα...Δεν μας έχει πουθενά πάνω του...Εξάλλου τότε ήμαστε παιδιά...Με την επιπολαιότητα ξυπνούσαμε και κοιμόμαστε...Σε ροζ συννεφάκια πατούσαμε και φτιάχναμε παραμυθένιες ιστορίες με πρωταγωνιστές εμάς με τα παιδικά μας μυαλά...Τώρα όμως μεγαλώνοντας κατάλαβα πως θέλω να ζήσω και άλλα...Ελεύθερος, να γνωρίσω τη ζωή σε όλες της τις πλευρές...Ναι, αυτό θέλω...

Και εγώ...Πώς να φυλακίσω ένα πουλί που γεννήθηκε για να πετάει...;Όμως σε θέλω εδώ...Θα την γνωρίσουμε μαζί τη ζωή...Οι δύο μας...Κάποτε είπες δύο λέξεις, μεγάλες πολ και βαριές...Αγάπη και για πάντα...Ίσως το βάρος τους να μην άντεξες και τα παρατάς στη μέση της διαδρομής...Μη φύγεις όμως, περίμενε με εκεί...Θα έρθω να σε βοηθήσω και θα τα κουβαλήσουμε μαζί μέχρι το τέλος...

Έχεις δίκιο..Μα το παιδικό μυαλό μου έπαιξε πολλά παιχνίδια, παραμύθια χωρίς ευτυχισμένο τέλος έφτιαξε...Δεν είναι η ζωή όπως την βλέπεις στις ταινίες..Μάταια τούτα τα λόγια...Σκοτώνουν και των δύο μας τις καρδίες...

Το κορίτσι σώπασε....Έβλεπε το τέλος να πλησιάζει..Ίσως να άκουσε το κάλεσμα της, όταν παραπονιάρικο τραγούδι ψέλλισε...Δεν μίλησε ξανά...Τον άφησε να φύγει...

Ίσως τα ονόματα να σβήστηκαν από του δέντρου τον κορμό...Μα από πάνω μου δεν θα χαθούν ποτέ...ψιθύρισε...

Και χάραξε στο χέρι της τα ονόματα τους με αίμα..

Το κάλεσμα της θάλασσας...

Καθισμένη στο πεζούλι,κοιτούσε απορροφημένη τη θάλασσα που αναδύονταν μπροστά της...Ήταν κάπως ζαλισμένη απ'το ποτό, μα...ακόμα περισσότερο απ'τη ζωή της.Στ'αλήθεια, τι ζητούσε από αυτήν;Τι της είχε προσφέρει και τι ήθελε πίσω;

Περασμένα μεσάνυχτα.Τώρα η κίνηση είχε μειωθεί αισθητά...Κάπου-κάπου περνούσε κάποιο αυτοκίνητο με μεγάλη ταχύτητα,τη μουσική στο τέρμα και με φώτα που σε τύφλωναν...!Μα, δεν ήταν αρκετά όλα αυτά για να της αποσπάσουν την προσοχή και να την διακόψουν απ'τις σκέψεις της...

Απόψε το φεγγάρι ήταν πιο φωτεινό, ίσως και να'χε πανσέληνο, σκέφτηκε..Καθρεφτιζόταν στη θάλασσα σχηματίζοντας χιλιάδες ασημένια φωτάκια που λαμπύριζαν και της θάμπωναν το μυαλό..

Ξάφνου,άκουσε το κάλεσμα της θάλασσας ..Ναι, ήταν ξεκάθαρος ο ήχος στα αυτιά της...Την ζητούσε κοντά της...Ρίγησε καθώς άρχισε να ψυχραίνει ο αέρας...Σημάδι πως τελείωνε το καλοκαίρι...Μαζί και η ζωή της;

Μα όχι, μονολόγησε...Ήταν μια καλοκαιρινή περιπέτεια που θα αφηνόταν πίσω και θα ξεχνιόταν αμέσως.Θα εξαφανιζόταν απ'το μυαλό της κάθε ανάμνηση σαν κάποιος να πήρε ένα σφουγγάρι και έσβησε τη στιγμή...

Ήταν όμως αρκετά δυνατή ώστε να καταφέρει να ξεπεράσει αυτό που η ίδια ονόμαζε απλώς περιπέτεια ή προσπαθούσε να ξεγελάσει τον εαυτό της με αυτή τη λέξη;Μήπως ήταν έρωτας;Μήπως αυτό το πρωτόγνωρο πάθος ήταν ότι πάντοτε ζητούσε μα ποτέ δεν κατάφερε να βρεί;

Όμως πίσω δεν ήταν μόνο ο άντρας της μα και ένα παιδί...Δεν ήταν εύκολη απόφαση της...Ίσως καν να μην υπήρχε...Κρύωσε και είχε πιει πολύ...Ήξερε πως το ποτό είναι κακός σύμβουλος, όπως και η νύχτα..Απομακρύνθηκε σιωπηλά, παραπατώντας κάπου-κάπου..Καληνύχτισε τη θάλασσα με βλέμμα γεμάτο υποσχέσεις..Ίσως τελικά να δεχτεί το κάλεσμα της και να βρεθεί στο βυθό μαζί της...

Τι να' ναι άραγε η ζωή...

Τι να' ναι άραγε η ζωή, αναρωτιέσαι...
Ένα πρωί που χαμογελώντας είπες "καλημέρα" στους γονείς σου και τους αγκάλιασες κι ας έχασες χτες ένα κομμάτι του εαυτού σου...
Ένα βράδυ που έκανες τους φίλους σου να χαμογελάσουν κι ας ήταν υγρά τα βλέφαρα της ψυχής σου...
Ένα απόγευμα που μπροστά στο ηλιοβασίλεμα και στα μάτια του , πίστεψες ότι το μεγαλύτερο θαύμα ήταν τα μάτια του...κι ας μην τα ξαναείδες ποτε...
Ένα μεσημέρι που τα' βαλες με τον εαυτό σου κι είπες θα αλλάξεις...κι ας μην άλλαξες ποτέ γιατί καταβάθος σου αρέσει έτσι όπως είσαι...
Μια μέρα είναι η ζωή γεμάτη στιγμές που ίσως θεωρείς μικρές...μα είναι αρκετές για να γεμίσουν μια ολόκληρη ζωή...!

Είναι η αγάπη

Γεμάτη μαγεία απόψε η νύχτα

είναι γιατί είσαι μαζί μου.

Όλα τ'αστέρια της γίνανε ένα

και σχηματίζουν στον ουρανό σου

το "σ'αγαπώ"...

Την ώρα αυτή που με κρατάς στην αγκαλιά σου

τι περισσότερο μπορώ να αισθανθώ;

Κοιτάζω το φεγγάρι και μου χαμογελά.

Υπέκυψα και εγώ στο αμαρτωλό του σχέδιο

και όσα και αν θέλω να σου πω

πνίγηκε η φωνή μου στην τρυκυμία των φιλιών σου...

Μα πίσω απ'την αγάπη μας

ο αιμοβόρος χρόνος μας αγριοκοιτάζει...

Πόσο γρήγορα πέρασε η ώρα...

"πρέπει να φύγω" σου λέω.

Εσύ, δεν το αντέχεις, δεν με αφήνεις από την αγκαλιά σου

και με φιλάς με τόσο πόθος

που έγινα φλόγα από κερί και έλιωσα...

"Άσε με" σου φωνάζω, μα δεν ακούς

και πάλι με φιλάς...

Το νιώθω πόσο μ'αγαπάς.

Μου το δείχνεις καρδιά μου 

με όση δύναμη σου έχει μείνει...

Αύριο πάλι..Εγώ, εσύ και ...το φεγγάρι...

Καληνύχτα σου ψυθιρίζω.

Το "σ'αγαπώ" σκορπάω στον αέρα σου

για να αναπνέεις τον έρωτα μου

όταν εγώ δεν είμαι εκεί

να σου δώσω την πνοή μου να ανασάνεις... 

ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ ΩΔΗ

Σε βράχο ακουμπισμένη

εξιστορώ στη θάλασσα

τη νύχτια ιστορία μου...

και εκείνη μου απαντά με νυκτωδίες

λυπητερές...

καθώς το κύμα τη συνοδεύει

με ήχο γλυκό

για να αγγίξει τις ψυχές...

Θυμικές ψυχές

 που χάθηκαν σε αβυσσαλέους τόπους

γιατί δεν μπόρεσαν να νιώσουν

τη θωπεία της αγάπης...

Θρύφτηκαν τα κομμάτια τους

και κρύβονται

στις ποθερές σπηλιές της θάλασσας...
Και ξαφνικά

μες στη σκοτεινιά της νύχτας

η στίλβη του φεγγαριού

με θαμπώνει

διαγράφοντας του κορμιού μου τη μορφή

Και κάπου εδώ

ήρθε η περάτωση της ιερουργίας μου...

Βουτώντας σε κρυστάλλινα νερά

παραδίνομαι στη μέθη τους

αφήνοντας τα κύματα

να με παρασύρουν στο βυθό σου....