FOLLOW YOUR DREAMS!

FOLLOW YOUR DREAMS!

Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2014

Μοναχικοί ονειροπόλοι....

Τα όνειρα έχουν μόνο έναν κάτοχο τη φορά...Γι' αυτό οι ονειροπόλοι είναι μοναχικοί... Ο κάθε άνθρωπος ονειρεύεται κάτι διαφορετικό για τον εαυτό του και ο ίδιος είναι ο μόνος ικανός να τα πραγματοποιήσει. Στα όνειρα και στην διαδρομή προς την πραγματοποιήση τους είμαστε μόνοι μας, λοιπόν, διότι μόνο εμείς ξέρουμε πια είναι τα όνειρα μας και τον τρόπο να τα κάνουμε πραγματικότητα. Γι' αυτό εμείς οι ονειροπόλοι συνήθως είμαστε άνθρωποι μοναχικοί, τουλάχιστον όσον αφορά τα πολύ προσωπικά μας θέματα, τις ενδόμυχες ανησυχίες και προσμονές...

Δευτέρα 24 Φεβρουαρίου 2014

Πώς ορίζεται η αγάπη; (δώδεκα σοφοί άντρες μας απαντούν)

Είναι τιμητικό για την ανθρώπινη φύση το ότι αγαπάει περισσότερο ειλικρινά απ' όσο μισεί.
 Ναθάνιελ Χόθορν

 Η αγάπη δεν είναι μόνο συναίσθημα, είναι και τέχνη.
 Ονορέ Ντε Μπαλζάκ

 Η αγάπη είναι πόλεμος, ανακωχή, ειρήνη, θάνατος και ζωή, που βασιλεύουν εκ περιτροπής.
Ζορζ Ντ' Αμπουάζ


 Ένας δειλός είναι ανίκανος να δείξει αγάπη. Αυτό είναι προνόμιο των γενναίων.
Μαχάτμα Γκάντι

 Τι σχέση έχει με την αγάπη ο έρωτας; Η αγάπη είναι αυταπάρνηση, ο έρωτας εγωισμός.
Άγγελος Τερζάκης

Αγάπη είναι ο ασπασμός των αγγέλων προς τ’ άστρα.
Βίκτωρ Ουγκώ

Η αγάπη δεν είναι να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλο, αλλά να βλέπουμε μαζί προς την ίδια κατεύθυνση.
Antoin de Saint-Exupéry

Δεν αγαπά πραγματικά όποιος δεν αγαπά για πάντα.
Ευριπίδης

Η Αγάπη είναι σαν μια κλεψύδρα, με την καρδιά να γεμίζει καθώς το μυαλό αδειάζει.
Jules Renard
  
Το μεγαλύτερο ψέμα: «Σ’ αγαπώ».
Gordon Livingston

Γνώρισα την αγάπη από το θόρυβο που έκανε φεύγοντας.
Louis Jouvet

Η αγάπη είναι ζωή. Και αν δεν έχεις αγάπη, δεν έχεις ζωή.
Leo Buscaglia

Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου 2014

Η ζωή δεν περιμένει...



Κοιτάζει μπροστά δίχως να την νοιάζουν τα περασμένα. Αφήνει στο χρόνο ότι κατάφερε να μας ξεφύγει και ρίχνει στη λήθη στιγμές που δεν ζήσαμε. Ψάχνοντας αυτό το τέλειο, το άπιαστο, την ευτυχία ξεχάσαμε να ζούμε. Η ζωή όμως δεν περιμένει, κανέναν και τίποτα. Συνεχίζει να κυλάει αδιάκοπα. Αν αφηνόσουν μια στιγμή, έτσι, για να δεις τι μαγεία κρύβει το να χάνεσαι πού και πού, να δίνεσαι στο σήμερα ξεχνώντας για λίγο το πριν και το μετά ίσως έβλεπες ότι αυτό που πάντα αναζητάς βρίσκεται μες στα δυο σου χέρια γιατί η ευτυχία είναι πάντα κρυμμένη στις μικρές στιγμές. Δουλειές, άγχος, προβλήματα… όλα αυτά δεν τελειώνουν ποτέ. Η ζωή σου όμως τελειώνει πολύ γρήγορα και πριν προλάβεις καν να το καταλάβεις, έχεις φτάσει στο τέλος. Και τότε λυπάσαι, που δεν έφυγες μια νύχτα με τον μεγάλο σου έρωτα, που δεν έδωσες ένα φιλί στη μάνα σου εκείνο το πρωινό επειδή είχες νεύρα, που δεν βγήκες για καφέ με τους φίλους σου γιατί έπρεπε να πας στη δουλειά, που δεν βρήκες χρόνο να κοιτάξεις μια μέρα τον ήλιο που σου χαμογελούσε, που προσπέρασες ένα παιδί που σε ζητούσε, που δεν γέλασες με την ψυχή σου με ένα χαζό ανέκδοτο που σου είπε κάποιος, που δεν μέθυσες με την παρέα σου  ένα βράδυ γιατί σκεφτόσουν τι θα πει ο κόσμος, που άφησες τη φλόγα μέσα σου να σβήσει, που παραιτήθηκες απ’ τη ζωή. Αναλογίσου πόσο μικρή είναι η ζωή και πόσο γρήγορα περνάει και ξεκίνα να ζεις. Στον κόσμο αυτόν εσύ είσαι ο περαστικός, ο εφήμερος. Ζήσε, λοιπόν, τώρα πριν αφεθείς και εσύ στο χρόνο, ζήσε πριν γίνεις παρελθόν. Η ζωή δεν περιμένει…

Τρίτη 18 Φεβρουαρίου 2014

Στη σκιά του παρελθόντος...



Και εκεί που είσαι μια χαρά και η ζωή σου κυλάει φαινομενικά όμορφα, εισβάλλει με θράσος το παρελθόν. Και έρχεται πάντα απρόσκλητο. Σε βρίσκει απροετοίμαστο, δεν ξέρεις πώς να αντιδράσεις. Κρίμα, γιατί με τόσο κόπο είχες βολευτεί στη ρουτίνα σου. Αλλάζει όλα σου τα δεδομένα και πρέπει τώρα εσύ να αναθεωρήσεις απ’ την αρχή τις αξίες σου, να βάλεις και πάλι τη ζωή σου σε μια τάξη ή καλύτερα σε μια αταξία. Το παρελθόν είναι η σκιά του ανθρώπου. Τον ακολουθεί σε κάθε βήμα. Μπορεί την ημέρα να μην φαίνεται αλλά τα βράδια, αχ αυτά τα βράδια που περπατάς ανέμελος, εμφανίζεται πάντα από πίσω σου και σε ακολουθεί. Δεν μπορείς να το ξεγελάσεις, δεν μπορείς να του κρυφτείς. Είναι πάντα εκεί, πίσω σου να σου θυμίζει τους ανοιχτούς λογαριασμούς που έχετε. Όσο εσύ προσπαθείς να του ξεφύγεις, τόσο αυτό σε κυνηγάει. Και τότε τι κάνεις; Συνεχίζεις να περπατάς δήθεν αδιάφορα ή συγκρούεσαι μετωπικά μαζί του; Ζητάει και αυτό τις απαντήσεις του, θέλει να ξέρει αν τελείωσες μια και καλή μαζί του. Μα μην είσαι αφελής. Δεν ξεμπερδεύεις ποτέ με το παρελθόν, θα το κουβαλάς για πάντα… μέσα σου. Γι’ αυτό σου λέω, πρόσεχε! Πρόσεχε τι κάνεις, πρόσεχε τι πληγές ανοίγεις γιατί τα πεπραγμένα δεν διαγράφονται. Και ξέρεις ποιος είναι ο καλύτερος σύμμαχος του παρελθόντος, έτσι; Η μνήμη. Και αυτή δεν ξεχνάει!

Κυριακή 16 Φεβρουαρίου 2014

Άπιαστα όνειρα...;Όχι..

Όχι, δεν υπάρχουν άπιαστα όνειρα...Υπάρχουν άνθρωποι που φοβούνται να ακολουθήσουν τα όνειρα τους και εγκαταλείπουν την προσπάθεια, πριν καν αρχίσουν...Υπάρχουν άνθρωποι που ξέχασαν να ονειρεύονται γιατί θεωρούν τα όνειρα, πολυτέλεια για τον σημερινό άνθρωπο...Υπάρχουν άνθρωποι που τα παράτησαν στη μέση γιατί δεν πίστεψαν αρκετά σε αυτά...Εξάλλου, όπως σοφά είχε πει και ο μεγάλος Νίκος Καζαντζάκης "ό,τι δεν συνέβη ποτέ, είναι ότι δεν ποθήσαμε αρκετά", γιατί όταν πραγματικά θέλεις κάτι με όλη σου την ψυχή γυρνάς τον κόσμο ανάποδα, κάνεις τα αδύνατα δυνατά και το πετυχαίνεις....Δεν υπάρχουν, λοιπόν, άπιαστα όνειρα. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν τα πόθησαν αρκετά....

Τετάρτη 12 Φεβρουαρίου 2014

Τι χρώμα έχουν τα συναισθήματα...;


Τι χρώμα έχει η λύπη; Ρωτησε το αστέρι την κερασιά και παραπάτησε στο ξέφτι κάποιου σύννεφου που περνούσε βιαστικά.Δεν άκουσες;Σε ρώτησα, τι χρώμα έχει η λύπη;
-- Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που γέρνει ο ήλιος στη αγγαλιά της. Ένα βαθύ άγριο μπλέ.
-- Τι χρώμα έχουν τα όνειρα;
-- Τα όνειρα; Τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού.
-- Τί χρώμα έχει η χαρά;
-- Το χρώμα του μεσημεριού αστεράκι μου.
-- Και η μοναξιά;
-- Η μοναξιά έχει χρώμα μενεξελί.
-- Τι όμορφα που είναι τα χρώματα! Θα σου χαρίσω ένα ουράνιο τόξο, να το ρίχνεις επάνω σου όταν κρυώνεις.
-- Το αστέρι έκλεισε τα ματια του και ακούμπησε στο φράκτη. Έμεινε κάμποσο εκεί και ξεκουράστηκε.
-- Και η αγάπη; Ξέχασα να σε ρωτήσω, τι χρώμα έχει η αγάπη;
-- ...Το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού,απάντησε το δέντρο.
-- Τι χρώμα έχει ο έρωτας;
-- Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, όταν είναι πανσέληνος.
-- Έτσι ε; Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, είπε τo αστέρι... Κοίταξε μακριά στο κενό... Και δάκρυσε ...
                                                                                                  Αλκυόνη Παπαδάκη...

Τ'αγκάθια που σε ρήμαξαν...


Τι άρωμα έχουν οι λέξεις;

Διαφορετικό
άρωμα άγριου κύμινου
Ενοχή
σαν τα καπέλα των μανιταριών, κάτι σαν μούχλα από μπαγιάτικο ψωμί
Έρωτας
άρωμα ροδακινιού
Λάθος
άρωμα κόκκινου σταφυλιού
Νοσταλγία
σαν μανουσάκι στο λόφο, την ώρα του δειλινού
Όνειρο
άρωμα δυνατό, μεθυστικό, άρωμα νάρκισσου
Πάθος
αφρισμένη θάλασσα και σάπια φίκια, μια βαριά μυρωδιά ιωδίου
Φιλί
μυρωδιά άγριου τριαντάφυλλου
Φόβος
μυρωδιά καμένου ρούχου
Χάδι
μυρωδιά κανέλας
Χαμόγελο
άρωμα μανιταριού, όταν του πατάς τη φλούδα με το νύχι σου

Τρίτη 11 Φεβρουαρίου 2014

Ναυάγησα...

Δε σου κράτησα ποτέ κακία. Παράπονο μόνο...
Να ήξερες πόσες νύχτες προσπαθούσα με τη σκέψη μου να επικοινωνήσω μαζί σου...
Να σου στείλω ένα μήνυμα... Κι εσύ δεν άκουγες...
Ξέρεις, ο πονεμένος αποζητά τον ίσκιο ενός ανθρώπου,
για να καθήσει από κάτω, να κουρνιάσει και να κλάψει με την ησυχία του.
Ο πόνος θέλει μια σκέψη.
Ένα καταφύγιο για να καταλαγιάσει. Όταν δεν υπάρχει τίποτα γίνεται πιο σκληρός.
Πιο κοφτερός. Σε παίρνει το κατόπι κι όπου σε βρει σε μαχαιρώνει,
ώσπου να σε ρημάξει...
Μόνο οι πολύ δυνατοί, οι πολύ οχυρωμένοι τα βγάζουν πέρα.
Κι εγώ δεν ήμουν ποτέ τόσο δυνατή.
Και καθόλου οχυρωμένη.
Εσύ ήσουν πάντα ένας καλός καραβοκύρης.
Είχες πυξίδα...
Κρατούσες την ρότα σου σταθερή..
Άραξες το σκάφος σου σε απάνεμο λιμάνι..
Εγώ το δικό μου το βούλιαξα...
Ναυάγησα...
Ήρθα εδώ γιατί με πέταξαν τα κύματα...
Ταξίδευα σ' ένα άγνωστο πέλαγος κι είχα τ' αυτιά μου ανοιχτά μόνο για τις σειρήνες..
Όπου μου λεγαν πήγαινα...
                                                                                                       Αλκυόνη Παπαδάκη

Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου 2014

"Ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλέτω..."


Δεν είμαστε κριτές των ονείρων του πλησίον  μας για να τα λογοκρίνουμε.
 Για να έχουμε πίστη στο δρόμο μας, δεν είναι ανάγκη να αποδείξουμε ότι ο δρόμος του άλλου είναι λανθασμένος. 
Όποιος ενεργεί έτσι δεν εμπιστεύεται τα βήματά του. 
(Paulo Coelho)

Τι την έκανες την ανεπανάληπτη ζωή σου;(κρυμμένες αλήθειες)



Σχέδια που εγκαταλείπουμε. Αποφάσεις που φοβηθήκαμε να πάρουμε.

Προσδοκίες των άλλων απο εμάς που τις τροφοδοτήσαμε κι ας ξέραμε τι επικίνδυνο ήταν.

Δικές μας απαιτήσεις απ’τους άλλους, ενώ μαντεύαμε κι εκείνων τη μικρότητα και τη δική μας υστεροβουλία.

Ανθρωποι που συναντήσαμε μια νύχτα, μα που το βλέμμα τους όρισε πια για πάντα τη ζωή μας.

Λόγια που τα προμελετήσαμε, μα που οταν ήρθε η ώρα δώσαν τη θέση τους σε μια δειλή σιωπή.

Ερχονται όλα κάποτε μαζεμένα.

Μέσα σε μια στιγμή...εκεί που ανεβαίνεις ανύποπτος μια σκάλα ή απλώνεις το χέρι στο σκοτάδι ψάχνοντας για το φώς.

Μονάχος σε ένα μισοσκότεινο δωμάτιο ή μέσα στο πλήθος και τα φώτα.

Που να πας τότε; Που να κρυφτείς;

Τι την έκανες την ανεπανάληπτη ζωή σου;

                                                                       Τάσος Λειβαδίτης



Πόση αλήθεια κρύβεται μέσα σε αυτούς τους στίχους… σαν μια περίληψη ολόκληρης της ζωής μας.Καλά κρυμμένες αλήθειες που δεν μαρτυράμε ούτε στον ίδιο μας τον εαυτό."Έρχονται όλα κάποτε μαζεμένα", όμως και τότε συνειδητοποιείς πως σπατάλησες τη ζωή σου κάνοντας αυτό που πρόσταζαν οι άλλοι, και όχι αυτό που που όριζε η καρδιά σου...Το να εξαπατάς τους άλλους δεν είναι τόσο άσχημο, όσο το να εξαπατάς τον εαυτό σου...Ο φόβος σου για το άγνωστο, τα ρίσκα που δεν πήρες, η δειλία σου μπροστά στη ζωή..."Έρχονται όλα κάποτε μαζεμένα...Που να πας τότε; Που να κρυφτείς;"