FOLLOW YOUR DREAMS!

FOLLOW YOUR DREAMS!

Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2014

"Άνθρωποι της επιφάνειας"


Παρατηρώ τα τελευταία χρόνια ότι η εποχή μας δεν περνάει μόνο κρίση οικονομική αλλά υφίσταται κυρίως μια τεράστια,βαθιά και πολύπλευρη κρίση αξιών. Αυτή, βέβαια, είναι μια κοινή διαπίστωση από πολλούς μιας και υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που δεν μένουν στην επιφάνεια, αλλά κάνουν τον κόπο να ρίξουν και μια ματιά προς τα μέσα της ανθρώπινης ψυχής, αυτό που θα ονομάζαμε "περιεχόμενο". Για άλλους, φυσικά, αυτή είναι μια επίπονη και βαρετή διαδικασία, αφού ποιος έχει τώρα την όρεξη να ασχοληθεί με το τι γίνεται στην ψυχή του διπλανού του. Τι με νοιάζει εμένα σε τι πέλαγα ναυάγησε το καράβι του καθενός. Ας κοιτάξω την βολή μου, την ζωή μου, την άνεση μου..και όλα τ' άλλα ας πάνε στο καλό. Πόσες αλήθειες έρχονται,λοιπόν, στην επιφάνεια όταν η εποχή πιέζει και τα πράγματα δυσκολεύουν!Κι αναρωτιέμαι, πόση κενότητα, πόση ρηχότητα μπορεί να προσδιορίζει μερικούς ανθρώπους; Πόσο βαθιά νυχτωμένος είσαι όταν το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι το τι ρούχα θα φορέσεις, πόσο ακριβά παπούτσια θα αγοράσεις, σε ποιο κλαμπ θα βγεις απόψε και πόσο γάλα θα ρίξεις στον φραπέ σου. Δεν είμαστε μόνο η γενιά του καναπέ, όπως συχνά μας χαρακτηρίζουν, είμαστε η γενιά του φραπέ. Ρούφα και όλα καλά θα πάνε! Όχι, όμως. Τίποτα δεν πηγαίνει καλά. Όλα πηγαίνουν απ' το κακό στο χειρότερο κι είμαστε εμείς οι νέοι που ευθυνόμαστε για αυτό. Η ηθική αποτελμάτωση, η χαλάρωση δηλαδή των αξιών που διέπουν τη ζωή μας είναι η πιο κατάλληλη φράση για να περιγράψει την πλειοψηφία της νεολαίας. Χαλαρές σχέσεις, χαλαρές φιλίες, χαλαροί και ενίοτε ελεύθεροι έρωτες. Ποιο βασικό συστατικό λείπει απ' όλα αυτά και τα εμποδίζει να γίνουν αληθινά; Το συναίσθημα. Όλα γίνονται χωρίς κόπο, και κυρίως χωρίς συναίσθημα. Άνθρωποι που παραδέρνουν ανάμεσα στις νέες τάσεις της μόδας, στις απολιτίκ προσταγές της εποχής, στην ψυχαγωγία του όχλου, στη ρηχότητα της show-biz και καταλήγουν άβουλα όντα, χωρίς προσωπικότητα, χωρίς ενδιαφέροντα ή με πολύ απλά λόγια "άνθρωποι της επιφάνειας".Ζούμε μια εικονική ζωή σε μια εικονική πραγματικότητα.Διασκεδάζουμε, ερωτευόμαστε, μισούμε, επαναστατούμε κι όλα αυτά σε ένα μέσο κοινωνικής δικτύωσης. Γιατί; Για να κρύψουμε την κενότητα που μας διακατέχει, την άγνοια και την κατάντια μας. Τι κρίμα, όμως, που δεν είναι έτσι η ζωή. Το "φαίνεσθαι" γρήγορα χάνεται, κι αν κάτι μένει είναι το "είναι"! Ελπίζω -πως αλλιώς θα ζούσαμε χωρίς ελπίδα άλλωστε- ότι δεν είναι ακόμα αργά να γυρίσουμε σελίδα και να γράψουμε ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία. Να διεκδικήσουμε έναν νέο εαυτό, περισσότερο ευαίσθητο και λιγότερο επιφανειακό.Περισσότερο δοτικό και λιγότερο ατομικιστικό. Να ξεφύγουμε απ' την επιφάνεια και να αγγίξουμε την ουσία της ζωής. Από άνθρωποι της επιφάνειας, να γίνουμε άνθρωποι όχι του περιεχομένου, αλλά άνθρωποι με περιεχόμενο. Ίσως, κάπως, κάποτε...ποιος ξέρει...

Αλεξάνδρα Πανταζή

Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2014

Φέτος φοβήθηκα περισσότερο...17 Νοέμβρη!


     Φοβάμαι
τους ανθρώπους που εφτά χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας
«Δώστε τη χούντα στο λαό».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που με καταλερωμένη τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που σου 'κλειναν την πόρτα
μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια
και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο
να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που γέμιζαν τις ταβέρνες
και τα 'σπαζαν στα μπουζούκια
κάθε βράδυ
και τώρα τα ξανασπάζουν
όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη
και έχουν και «απόψεις».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε λοιδορούν
γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.
Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.
                                                                              Μανώλης Αναγνωστάκης, Νοέμβρης 1983...

Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2014

Κι η αγάπη,όταν γίνεται κραυγή,τρομάζει...


Λένε πως ο κατήφορος έχει μόνο αρχή.
Λένε πως,όταν φτάσεις ως την αρχή του γκρεμού και δώσεις την βουτιά,φταίει το κεφάλι σου που δεν σε κράτησε.
Και στο τέλος,αν κάποιος άλλος σου κατάφερε την τελική σπρωξιά,δικός σου καλεσμένος ήταν.
Παρεάκι σου.
Μόνο που όποιοι τα κηρύττουν όλα αυτά, δεν είδαν ποτέ τη θέα από την τελευταία πέτρα του γκρεμού.Βαδίζουν πάντα επί του ασφαλούς.
Και το κακό μ'αυτούς είναι πως συνήθως έχουν δίκιο.Διαθέτουν ατσάλινα επιχειρήματα.Στο τέλος,σου γανώνουν το μυαλό.
Όμως...Αν έφτασες ως εκεί...Λέμε αν...Αν έφτασες ως εκεί γιατί βιαζόσουνα να μάθεις,τι γίνεται πιο κάτω; Αν έχεις πάρει φόρα,γιατί φοβόσουνα μη στήσεις την αγάπη;Αν στο ίσιωμα,που γνώρισες τα κολλητάρια σου,σου χάρισαν το ρούχο της άνοιξης και σε ξελόγιασαν;Κι εσύ πάλι...Ήταν ανάγκη να το φορέσεις κατάσαρκα και να πετάξεις,σαν ηλίθιος,τη στολή παραλλαγής που σου 'ραψε η μάνα σου;Λέμε κι εμείς...Διάφορα.Μόνο οι άλλοι θα λένε;Σίγουρα πάντως, την ώρα της πτώσης, έβγαλες μια δυνατή φωνή:<<Αγάπη>> κραύγασες <<Αγάπη!>>>
Οι πάντες ορκίζονται πως δεν σ'άκουσαν ...

Τι φταις εσύ , αν δεν βρέθηκε κάποιος να σου έχει πει πως κι η αγάπη,όταν γίνεται κραυγή,τρομάζει...

                                                                                                           Αλκυόνη Παπαδάκη

Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2014

Από έρωτα...

Πολλές φορές προσπάθησα να σε συγχωρέσω για τις νύχτες μας
που ξόδεψες σε ξένες αγκαλιές...
Δεν το κατάφερα ποτέ.
Λες πως είναι από εγωισμό,
λέω από έρωτα.
Δεν σε κατηγορώ, όμως, αγάπη μου.
Δεν ερωτεύτηκες ποτέ για να ξέρεις
ότι ο έρωτας δεν συγχωρεί το "λίγο" της ψυχής.
Τα θέλει όλα ή τίποτα.
Και όταν με είδες να απομακρύνομαι
με κοίταξες δακρυσμένος και φώναξες πάλι ότι φεύγω από εγωισμό.
Κι εγώ ψιθύρισα "από έρωτα φεύγω".
Δεν μ' άκουσες ποτέ...

Αλεξάνδρα Πανταζή

Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2014

Η εποχή των άκρων!

Ζούμε σε μια εποχή που είναι σαν να βλέπεις ταινία σε fast forward. Όλα σήμερα τρέχουν με ραγδαίους και ενίοτε ανεξέλεγκτους ρυθμούς. Τι πάει λάθος με την κοινωνία μας; Όλοι βιάζονται να κάνουν πράγματα πολύ νωρίτερα από ότι πρέπει. Βλέπεις τα κοριτσάκια να θέλουν να γίνουν γυναίκες απ' τα δεκατρία τους. Βλέπεις  αγόρια στα δεκαπέντε να έχουν "δοκιμάσει" τα πάντα. Βλέπεις ανθρώπους να αντιδρούν βίαια για ασήμαντους λόγους, ανθρώπους νέους να αυτοκτονούν επειδή χώρισαν, ανθρώπους να αγαπάνε και να μισούν ακραία, άλλους να πέφτουν στην κατάθλιψη με την πρώτη δυσκολία, άλλους να είναι μονίμως χαρούμενοι γιατί είναι στον κόσμο τους και αγνοούν την πραγματικότητα. Που βρίσκεται το λάθος σε όλα αυτά; Τι πάει στραβά στην εποχή μας; Η έλλειψη μέτρου και η κυριαρχία των άκρων. Σήμερα ζούμε τη ζωή μας στα άκρα. Είμαστε έτοιμοι να ξεπεράσουμε τα όρια μας ανά πάσα στιγμή για οποιοδήποτε λόγο γιατί έχουμε χάσει το μέτρο. Δεν υπάρχει μέση κατάσταση σε ότι βιώνουμε. Θα πρέπει να γνωρίζουμε όμως ότι δεν υπάρχει μόνο το μαύρο και το άσπρο στη ζωή. Υπάρχει και το γκρι. Δεν υπάρχει μόνο το "ναι" και το "όχι". Υπάρχει και το "ίσως".Κάτι μάλλον θα ήξερε ο Αριστοτέλης όταν τόσα χρόνια πριν έλεγε "ΠΑΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ"¨. Αυτό, λοιπόν, είναι το συστατικό που έχει χαθεί απ' τη ζωή μας και γι' αυτό όλα κινούνται στα άκρα, ανεξέλεγκτα. Ο καθένας μας πρέπει να βάλει τα προσωπικά του όρια, να αγαπήσει τον εαυτό του, να απαγκιστρωθεί από ακραίες πεποιθήσεις, να βάλει το μέτρο στη ζωή του. Δεν υπάρχουν μόνο δύο πλευρές στη ζωή. Υπάρχουν τόσες όσες εμείς μπορούμε να δημιουργήσουμε. Ας προσγειωθούμε στην πραγματικότητα, ας μην υπερβάλλουμε, ας μην μεγαλοποιούμε καταστάσεις και αντιστρόφως, ας βάλουμε όρια! Το να βάλεις μέτρο στη ζωή σου δεν σημαίνει ότι είσαι μέτριος και ότι θα ζήσεις μια μέτρια ζωή, σημαίνει ότι έχεις τη δυνατότητα και το σθένος να βιώνεις τις καταστάσεις, καλές ή κακές στις πραγματικές τους διαστάσεις..! Παν μέτρον άριστον, λοιπόν!

Αλεξάνδρα Πανταζή