Για τις
στιγμές που δεν τόλμησα να ζήσω.
Και έρχονται κάποτε αυτά τα βράδια
που αναπολώ
τη ζωή που από φόβο έχασα.
Για ένα
μονάχα λυπάμαι,
που κρέμασα
κάποτε τα όνειρα μου στ’ αστέρια
και τώρα δεν
έχω πια τη δύναμη να τα φτάσω.
Φέγγουν για
λίγο την ψυχή μου από μακριά
μα με το
πρώτο άγγιγμα της αυγής χάνονται.
Εγώ, που
τόσο πολύ αγάπησα το φως,
πώς βρέθηκα να κυνηγάω σκοτάδια;
Αλεξάνδρα Πανταζή
Αλεξάνδρα Πανταζή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου