Χαθήκαμε...

Ύστερα, με το πέρασμα του καιρού,απομακρυνθήκαμε.

Χαθήκαμε.

Μας πήρε παραμάζωμα η ζωή.

Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω πως γίνεται να χάνεσαι από εκείνους

που πολύ αγάπησες. Ν'αφήνεις πίσω σου βαλίτσες με πολύτιμες αποσκευές.

Τρέχει το τρένο, π' ανάθεμα το...Τρέχει περισσότερο από τις

αντοχές σου. Ζαλίζεσαι...

Κι όλο ονειρεύεσαι να γυρίσεις πίσω,στους σταθμούς που αγάπησες.

Στους σταθμούς όπου ξέχασες τις πολύτιμες αποσκευές σου.

Όλο ονειρεύεσαι...

                                                             Αλκυόνη Παπαδάκη

Ανήμερα του έρωτα!

Ο έρωτας είναι πάντα μια καλή αφορμή για να γιορτάσεις...Και ποιος καλύτερος τρόπος να υμνήσεις τον έρωτα μέσα από αισθήματα που έγιναν λέξεις, μέσα από λέξεις που έγιναν ποιήματα, μέσα από ποιήματα που έγιναν ύμνοι, ύμνοι στον έρωτα και τον κατέταξαν στην αιωνιότητα του κόσμου αυτού.

Πάνω στὰ ὑγρὰ τσαλακωμένα σεντόνια μαραίνονταν τὸ γέλιο

τῶν ἀγέννητων παιδιῶν…

καὶ σμίγουν καὶ χωρίζουν οἱ ἄνθρωποι

καὶ δὲν παίρνει τίποτα ὁ ἕνας ἀπ᾿ τὸν ἄλλον.

Γιατί ὁ ἔρωτας εἶναι ὁ πιὸ δύσκολος δρόμος νὰ γνωριστοῦν.

Γιατί οἱ ἄνθρωποι, σύντροφε, ζοῦν ἀπὸ τὴ στιγμὴ

ποῦ βρίσκουν μιὰ θέση

στὴ ζωὴ τῶν ἄλλων.

Καὶ τότε κατάλαβες γιατί οἱ ἀπελπισμένοι

γίνονται οἱ πιὸ καλοὶ ἐπαναστάτες.

Καὶ μένουμε ἀνυπεράσπιστοι ξαφνικά, σὰν ἕνα νικητὴ

μπροστὰ στὸ θάνατο

ἢ ἕνα νικημένον ἀντίκρυ στὴν αἰωνιότητα…

Μεγάλες λέξεις δὲ λέγαν πιὰ τίποτα καὶ τὶς πετοῦσαν στοὺς ὀχετούς.

Ά, ἐσὺ δὲν εἶδες ποτὲ τὸ ἴδιο τὸ χέρι σου νὰ σὲ σημαδεύει ἀλύπητα

ἀπ᾿ τὸ βάθος τῶν περασμένων.

…Θέ μου πόσο ἦταν ὄμορφη

σὰν ἕνα φωτισμένο δέντρο μιὰ παλιὰ νύχτα τῶν Χριστουγέννων…

Συχώρα μέ, ἀγάπη μου, ποὺ ζοῦσα πρὶν νὰ σὲ γνωρίσω.

Μισῶ τὰ μάτια μου ποὺ πιὰ δὲν καθρεφτίζουν τὸ χαμόγελό σου…

Ἡ πλατεῖα θὰ μείνει ἔρημη

σὰ μιὰ ζωὴ ποὺ ὅλα τάδωσε, κι ὅταν ζήτησε κι αὐτὴ

λίγη ἐπιείκεια, τῆς τὴν ἀρνήθηκαν.

Χωρὶς ὄνειρα νὰ μᾶς ξεγελάσουνε καὶ δίχως φίλους πιὰ

νὰ μᾶς προδώσουν…

Γιατί οἱ ἄνθρωποι ὑπάρχουν ἀπ᾿ τὴ στιγμὴ ποὺ βρίσκουνε

μιὰ θέση στὴ ζωὴ τῶν ἄλλων.

Ή

ἕνα θάνατο

γιὰ τὴ ζωὴ τῶν ἄλλων…

Θά ῾θελᾳ νὰ φωνάξω τ᾿ ὄνομά σου, ἀγάπη, μ᾿ ὅλη μου τὴν δύναμη.

Νὰ τ᾿ ἀκούσουν οἱ χτίστες ἀπ᾿ τὶς σκαλωσιὲς καὶ νὰ φιλιοῦνται μὲ τὸν ἥλιο

νὰ τὸ μάθουν στὰ καράβια οἱ θερμαστὲς καὶ ν᾿ ἀνασάνουν ὅλα τὰ τριαντάφυλλα

νὰ τ᾿ ἀκούσει ἡ ἄνοιξη καὶ νά ῾ρχεται πιὸ γρήγορα

νὰ τὸ μάθουν τὰ παιδιὰ γιὰ νὰ μὴν φοβοῦνται τὸ σκοτάδι,

νὰ τὸ λένε τὰ καλάμια στὶς ἀκροποταμιές, τὰ τρυγόνια πάνω στοὺς φράχτες

νὰ τ᾿ ἀκούσουν οἱ πρωτεύουσες τοῦ κόσμου καὶ νὰ τὸ ξαναποῦνε μ ὅλες τὶς καμπάνες τους

νὰ τὸ κουβεντιάζουνε τὰ βράδια οἱ πλύστρες χαϊδεύοντας τὰ πρησμένα χέρια τους.

Νὰ τὸ φωνάξω τόσο δυνατὰ

ποὺ νὰ μὴν ξανακοιμηθεῖ κανένα ὄνειρο στὸν κόσμο

καμιὰ ἐλπίδα πιὰ νὰ μὴν πεθάνει.

Νὰ τ᾿ ἀκούσει ὁ χρόνος καὶ νὰ μὴν σ᾿ ἀγγίξει, ἀγάπη μου, ποτέ.

Τάσος Λειβαδίτης...!

Κανείς δεν αγάπησε τη ζωή όπως εγώ..!

Δεν νοσταλγώ τα καλοκαίρια που δεν ήρθαν

ούτε λυπάμαι για τους χειμώνες που κράτησαν πολύ

Θυμάμαι μόνο εκείνα τα ηλιοβασιλέματα

που έβγαινε η καρδιά απ' τη θέση της

και φτερούγιζε πάνω απ' τα σύννεφα.

Ήξερα ότι η ζωή δεν θα με περιμένει πάντα στη γωνία

μ' ένα άσπρο τριαντάφυλλο στο χέρι.

Μου φέρε αγκάθια αντί για πέταλα πολλές φορές,

μα αλήθεια σου λέω δεν λυπήθηκα.

Την αγάπησα τη ζωή σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της

και δεν της κράτησα ποτέ κακία.

Ακόμα και όταν τα χέρια μου ματώνανε

εγώ έτρεχα να την αγκαλιάσω.

Γι' αυτό σου λέω και να θυμάσαι

"¨Κανείς δεν αγάπησε τη ζωή όπως εγώ".

Αλεξάνδρα Πανταζή

ΆΞΙΟΝ ΕΣΤΙ!

Ήρθαν ντυμένοι φίλοι

αμέτρητες φορές οι εχθροί μου

το παμπάλαιο χώμα πατώντας

και το χώμα δεν έδεσε ποτέ με τη φτέρνα τους.

Και το μέτρο δεν 

έδεσε ποτέ με την σκέψη τους.

Ούτε καν ένα χνάρι θεού

στην ψυχή τους σημάδι δεν άφησε

ούτε καν ένα βλέμμα ξωθιάς

τη μιλιά τους δεν είπε να πάρει.

Έφτασαν ντυμένοι «φίλοι»

αμέτρητες φορές οι εχθροί μου

τα παμπάλαια δώρα προσφέροντας.

Και τα δώρα τους άλλα δεν ήτανε

παρά μόνο σίδερο και φωτιά.

Στ’ ανοιχτά που καρτέραγαν δάχτυλα

μόνο όπλα και σίδερο και φωτιά.

Μόνο όπλα και σίδερο και φωτιά

Η δύναμη της συγχώρεσης!

Η συγχώρεση είναι μια δύσκολη απόφαση να την πάρεις αλλά ακόμα πιο δύσκολη να την πράξεις.Απαιτεί από το άτομο να απελευθερωθεί από εγωισμούς, μίση, πάθη και εμπάθειες. Αυτή δεν είναι μια εύκολη διαδικασία γιατί για να συγχωρέσεις έναν άνθρωπο σημαίνει ότι με κάποιον τρόπο έχεις πληγεί από αυτόν κι αυτό σου δημιουργεί μια δυσφορία, ένα αρνητικό συναίσθημα και σε κάνει να στρέφεσαι περισσότερο προς τα μέσα, προς τον εαυτό σου. Το να συγχωρήσεις απαιτεί μεγάλη δύναμη ψυχής και φανερώνει μεγαλείο ανθρωπιάς και αγάπης. Η δύναμη της συγχώρεσης είναι τεράστια όχι μόνο γιατί ανακουφίζει το άτομο που έπραξε λάθος αλλά γιατί ακριβώς αναγνωρίζει την ανθρώπινη φύση του σφάλματος και δίνει το δικαίωμα να το κατανοήσει αυτό κι εκείνος που έδωσε τη συγχώρεση και εκείνος που την πήρε ούτως ώστε να επανορθώσει. Μια δεύτερη ευκαιρία πρέπει να δίνεται σε όλους τους ανθρώπους και η συγχώρεση τους κάνει να αναθεωρήσουν τις πράξεις τους και να μην επαναλάβουν το λάθος τους, παίρνοντας παράδειγμα από εκείνον που συγχωρεί και δεν κρατά μίση και έχθρες. Επιπλέον, ανακουφίζει και το άτομο που συγχωρεί γιατί το απαλλάσσει από αρνητικές σκέψεις και συναισθήματα και το αφήνει να προχωρήσει αισιόδοξα κοιτώντας μπροστά.Το να συγχωρείς δείχνει την πιο ανθρώπινη πλευρά σου , γι' αυτό δεν πρέπει ποτέ να στερείς από έναν άνθρωπο τη συγχώρεση. Η συγχώρεση είναι δύναμη και λύτρωση ταυτόχρονα.

Αλεξάνδρα Πανταζή

Για μια νέα γυναίκα...

Τόσα χρόνια συζήτησης, τόσα χρόνια προσπάθειας και "πολέμου" για την αλλαγή της θέσης της γυναίκας στην κοινωνία, τόσα κεκτημένα δικαιώματα και όμως πόσο δύσκολο είναι ακόμα τελικά να είσαι γυναίκα ή καλύτερα να είσαι γυναίκα μέσα στα πρότυπα που οριοθετεί η κοινωνία του σήμερα.Όμορφη, έξυπνη, ταλαντούχα, εργαζόμενη, μητέρα, σύζυγος, ερωμένη...Τόσοι διαφορετικοί ρόλοι για ένα μόνο άτομο, που θα πρέπει να παίζονται με επιτυχία εκ περιτροπής. Από τη στιγμή που γεννιόμαστε μας τοποθετούν στο ροζ συννεφάκι μας, μας ντύνουν με ροζ φορεματάκια, μας δίνουν να παίξουμε με κούκλες, μας λένε πόσο όμορφες είμαστε ή πόσο όμορφες μπορούμε να γίνουμε.Βλέπουμε αρχικά παιδικά με την πανέμορφη μπάρμπι και αργότερα τα πρότυπα μας γίνονται οι τηλεαστέρες της μόδας,του κινηματογράφου, της μουσικής κτλ. Μας καθορίζουν δηλαδή απ'την πρώτη κιόλας στιγμή τα όρια μέσα στα οποία πρέπει να κινούμαστε. Να φροντίζουμε πάντα τον εαυτό μας, να είμαστε σαν τα μοντέλα που μας πλασάρουν τα ΜΜΕ, να χρησιμοποιούμε τα προϊόντα των διαφημίσεων για να πετύχουμε την τελειότητα κι όλα αυτά γιατί; Για να πουλήσουν. Χρησιμοποιούν δηλαδή τη γυναίκα, θεωρώντας την ακόμα το αδύναμο φύλο ως μέσο προώθησης και κατανάλωσης προϊόντων. Η γυναίκα τοποθετείται σαν μαριονέτα μέσα σε μια γυάλινη σφαίρα της οποίας τα σκοινιά κουνούν για ακόμη μια φορά οι ισχυροί. Κι αν νομίζετε ότι οι γυναίκες έχουν απελευθερωθεί και έχουν γνώμη, δικαιώματα και θέση στην κοινωνία, δεν θα το αμφισβητήσω. Όλα αυτά έχουν κατακτηθεί αλλά η υποδούλωση της γυναίκας συνεχίζεται ακόμα καθημερινά με ύπουλο τρόπο, υπόγεια. Η γυναίκα πρέπει να ανταποκριθεί σε πολλούς ρόλους ταυτόχρονα και αυτό είναι αποτέλεσμα και πάλι της ανδροκρατούμενης κοινωνίας. Σου λέει ισότητα δεν θέλατε, πάρτε την. Βγείτε στην αγορά, δουλέψτε, ψηφίστε, πείτε τη γνώμη σας αλλά όταν γυρίσετε στο σπίτι σας γίνεται ξανά καλές νοικοκυρές και πιστές σύζυγοι. Ταυτόχρονα ,βέβαια, φροντίστε να είστε και ωραίες,ποθητές γιατί ο άντρας σας έχει κι άλλες επιλογές εκεί έξω. Γιατί ο άντρας μπορεί, γιατί η κοινωνία το δέχεται ενώ η γυναίκα πρέπει ξανά να σκύψει το κεφάλι και να υποστεί το όποιο παραπάτημα του άντρα γιατί η γυναίκα είναι και μητέρα και πρέπει να κρατήσει την οικογένεια ενωμένη.Γιατί για ακόμα μια φορά η γυναίκα είναι το εύκολο θύμα της ιστορίας. Δεν θέλουμε πρότυπα, δεν μπαίνουμε σε καλούπια πια. Η καθεμία γυναίκα,  όπως κι ο κάθε άνθρωπος έχει μια ξεχωριστή προσωπικότητα και δεν χωράει σε κουτιά προκαθορισμένα από όλους. Δεν θέλουμε γυναίκες-μοντέλα, ούτε γυναίκες-νοικοκυρές, ούτε γυναίκες-ερωμένες.Δεν παίζουμε ρόλους πια για να εξυπηρετήσουμε το συμφέρον της κοινωνίας. Η καθεμιά θα αποφασίσει να ακολουθήσει και να χαράξει τη δική της πορεία, έξω από όσα τις επιβάλλουν. Αν θέλει να δουλέψει, θα δουλέψει. Αν δεν θέλει να παντρευτεί, δεν θα παντρευτεί. Αν θέλει να μην φοράει ρούχα νούμερο Small, δεν θα το κάνει. Πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει η κοινωνία αυτή να αντιμετωπίζει τη γυναίκα μειονεκτικά και σεξιστικά, να τη βγάλει απ'τα καλούπια και να την αφήσει να αναπτυχθεί με φάρο τα προσωπικά της "θέλω". Ας σταματήσει πια ο κόσμος να βλέπει τη γυναίκα σαν αντικείμενο, σαν σώμα άψυχο. Η κάθε γυναίκα έχει την ελευθερία του μυαλού και του σώματος της και θα επιλέξει αυτή να τα χρησιμοποιήσει όπως νομίζει. Είναι μακρύς και δύσκολος ο δρόμος για τη γυναίκα αλλά πρέπει να τον βαδίσει με σύνεση και συνείδηση αφού πρώτα καταλάβει και αποβάλλει από πάνω της όλες τις στερεοτυπικές αντιλήψεις που της έχουν επιβληθεί. Για να αναδυθεί επιτέλους μια Νέα Γυναίκα, αυτής της ελευθερίας, της επιλογής και της αλλαγής που δεν θα χρειάζεται να ορίσει τη θέση της μέσα απ' τα μάτια των άλλων αλλά που θα ορίζεται από μόνη της μέσα απ'τα δικά της μάτια, της δικές της πράξεις και της δικές της επιθυμίες..!

Αλεξάνδρα Πανταζή

Σε σωστή ώρα νυχτώνει...

Ταξίδεψα μάλιστα.

Πῆγα κι ἀπὸ ἐδῶ, πῆγα καὶ ἀπὸ ἐκεῖ...

Παντοῦ ἕτοιμος νὰ γεράσει ὁ κόσμος.

Ἔχασα κι ἀπὸ ἐδῶ, ἔχασα κι ἀπὸ κεῖ.

Κι ἀπὸ τὴν προσοχή μου μέσα ἔχασα

κι ἀπὸ τὴν ἀπροσεξία μου.

Πῆγα καὶ στὴ θάλασσα.

Μοῦ ὀφειλόταν ἕνα πλάτος. Πὲς πῶς τὸ πῆρα.

Φοβήθηκα τὴ μοναξιὰ

καὶ φαντάστηκα ἀνθρώπους.

Τοὺς εἶδα νὰ πέφτουν

ἀπὸ τὸ χέρι μιᾶς ἥσυχης σκόνης,

ποὺ διέτρεχε μιὰν ἡλιαχτίδα

κι ἄλλους ἀπὸ τὸν ἦχο μιᾶς καμπάνας ἐλάχιστης.

Καὶ ἠχήθηκα σὲ κωδωνοκρουσίες

ὀρθόδοξης ἐρημιᾶς.

Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Σὲ σωστὴ ὥρα νυχτώνει.

                                                             Κική Δημουλά από το ποίημα "Πέρασα"

Ξοδεύεσαι...

Ξοδεύεσαι σε στιγμές πλασματικής ευτυχίας και γεμίζει το κενό σου με αλκοόλ.

Ξοδεύεσαι σε επιφανειακούς ανθρώπους και γεμίζει η ψυχή σου περιστασιακά με ψήγματα έρωτα.

Ξοδεύεσαι στο "φαίνεσθαι"και γεμίζει υποκρισία το "είναι"σου.

Παγιδεύτηκες στην εικόνα του εαυτού σου κι ξέχασες τι σημαίνει προσωπικότητα.

Παγιδεύτηκες στην απόδειξη της ταυτότητας σου κι ξ-εχασες την πραγματική σου.

Παγιδεύτηκες σε έναν άλλο κόσμο τόσο πολύ που δεν ψάχνεις πλέον διέξοδο από αυτόν.

Ξοδεύεσαι κι αυτό που κάποτε θα καταλάβεις με θλίψη θα είναι το πόσο μόνος έζησες και πόσο μόνος είσαι.

Βιάστηκες να ξοδευτείς και τώρα πώς θα πληρώσεις το τίμημα...;

Αλεξάνδρα Πανταζή

Ο βαθύτερος φόβος μας..

Ο βαθύτερος φόβος μας δεν είναι ότι είμαστε ανεπαρκείς. Ο βαθύτερος φόβος μας είναι ότι είμαστε απεριόριστα δυνατοί. Είναι το φως μέσα μας κι όχι το σκοτάδι που μας τρομάζει περισσότερο. Ρωτάμε τον εαυτό μας ποιος είμαι εγώ για να είμαι υπέροχος, λαμπρός, ταλαντούχος και τέλειος.Στην πραγματικότητα, ποιος είσαι για να μην είσαι όλα αυτά; Είσαι παιδί του Θεού. Το να παίζεις μέτρια δεν χρησιμεύει  στον κόσμο. Δεν υπάρχει τίποτα  το"φωτισμένο" στο να συρρικνώνεσαι ούτως ώστε αυτοί που είναι γύρω σου να μην νιώθουν ανασφαλείς. Όλοι προοριζόμαστε για να λάμπουμε, όπως ακριβώς λάμπουν τα παιδιά. Όλοι γεννηθήκαμε για να κάνουμε φανερή τη δόξα του Θεού που υπάρχει μέσα μας. Αυτή η δόξα δεν υπάρχει απλά σε κάποιους από εμάς, βρίσκεται σε όλους μας. Κι όσο αφήνουμε το δικό μας φως να λάμψει, δίνουμε και στους άλλους την άδεια να κάνουν το ίδιο. Καθώς απελευθερωνόμαστε από τον φόβο μας, η παρουσία μας αυτόματα απελευθερώνει και τους άλλους...
Κείμενο: Marianne Williamson
Μετάφραση:Αλεξάνδρα Πανταζή

Η πιο βαθιά ερωτική πράξη!

Ἕνα περίεργο ἐπεισόδιο διαβάζαμε τελευταία στὶς ἐφημερίδες,

ἕνας ἄντρας πῆγε σ᾿ ἕνα ἀπ᾿ αὐτὰ τὰ «σπίτια»,

πῆρε μιὰ γυναῖκα,

μὰ μόλις μπαίνουν στὸ δωμάτιο,

ἀντὶ νὰ γδυθεῖ καὶ νὰ ἐπαναλάβει τὴν αἰώνια κίνηση,

γονάτισε μπροστά της, λέει, καὶ τῆς ζητοῦσε νὰ τὸν ἀφήσει

νὰ κλάψει στὰ πόδια της. Ἐκείνη βάζει τὶς φωνές,

«ἐδῶ ἔρχονται γιὰ ἄλλα πράγματα»,

οἱ ἄλλοι ἀπ᾿ ἔξω δώστου χτυπήματα στὴν πόρτα.

Μὲ τὰ πολλὰ ἄνοιξαν καὶ τὸν διώξανε μὲ τὶς κλωτσιὲς

— ἀκοῦς ἐκεῖ διαστροφὴ νὰ θέλει, νὰ κλάψει μπρός σε μιὰ γυναῖκα.

Ἐκεῖνος ἔστριψε τὴ γωνία καὶ χάθηκε καταντροπιασμένος.

Κανεὶς δὲν τὸν ξανάδε πιά.

Καὶ μόνο ἐκείνη ἡ γυναῖκα,

θὰ ᾿ρθεῖ ἡ ἀναπότρεπτη ὥρα μιὰ νύχτα, ποὺ θὰ νοιώσει τὸν τρόμο ξαφνικά,

πῶς στέρησε τὸν ἑαυτὸ τῆς ἀπ᾿ τὴν πιὸ βαθιά,

τὴν πιὸ μεγάλη ἐρωτικὴ πράξη

μὴν ἀφήνοντας ἕναν ἄντρα νὰ κλάψει στὰ πόδια της.

         

                              Τάσος Λειβαδίτης