είχαν ζωγραφιστεί στα μάτια μου
λέξεις βαθιές και συναισθήματα βαριά
που φώναζαν μες στη σιωπή μας...
Μα εσύ δεν άκουγες,
γιατί φοβήθηκες την τόση μου αγάπη.
Γι' αυτό με πλήγωνες,
γιατί δεν άντεχες το βάρος της...
Σαν έπεφτε η νύχτα,
σε πλάκωνε ο ουρανός
κι όλα τ' αστέρια τρυπούσαν το κορμί σου.
Ώσπου μια μέρα πνίγηκες στην τρικυμία
που αθέλητα βγήκε απο μέσα μου
και σε παρέσυρε κόσμους πολλούς μακριά μου.
Τώρα πλάνη έγινα που ταξιδεύει τις ψυχές,
ερωτευμένες και άβουλες
στη στίλβη του φεγγαριού
που ακόμα σχηματίζει ,καθώς φωτίζει,
τη μορφή που κάποτε αγάπησα...
Αλεξάνδρα Πανταζή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου