Για πάντα...ποιος μπορεί να το αντέξει;

Στάσου...Που πας;;;Γιατί φεύγεις;

Σου είπα ήδη Ζωή, δεν γίνεται άλλο...Λυπάμαι...

Λυπάσαι αλλά φεύγεις...

Το αγόρι έσυρε το βήμα του και άρχισε να απομακρύνεται...

Θυμήσου...τότε που ήμαστε παιδιά και καθόμαστε κάτω από αυτό το δέντρο...Μου είχες ορκιστεί αιώνια αγάπη...Και ύστερα χαράξαμε τα ονόματα μας στο δέντρο...Φώναξε το κορίτσι...

Το αγόρι δεν την αγνόησε...Γύρισε για ακόμα μια φορά...

Θυμήσου και κάτι άλλο, είχαμε πει ότι μόνο όταν τα ονόματα σβηστούν από το δέντρο θα χωρίσουμε...Κοίταξε τον κορμό του τώρα...Δεν μας έχει πουθενά πάνω του...Εξάλλου τότε ήμαστε παιδιά...Με την επιπολαιότητα ξυπνούσαμε και κοιμόμαστε...Σε ροζ συννεφάκια πατούσαμε και φτιάχναμε παραμυθένιες ιστορίες με πρωταγωνιστές εμάς με τα παιδικά μας μυαλά...Τώρα όμως μεγαλώνοντας κατάλαβα πως θέλω να ζήσω και άλλα...Ελεύθερος, να γνωρίσω τη ζωή σε όλες της τις πλευρές...Ναι, αυτό θέλω...

Και εγώ...Πώς να φυλακίσω ένα πουλί που γεννήθηκε για να πετάει...;Όμως σε θέλω εδώ...Θα την γνωρίσουμε μαζί τη ζωή...Οι δύο μας...Κάποτε είπες δύο λέξεις, μεγάλες πολ και βαριές...Αγάπη και για πάντα...Ίσως το βάρος τους να μην άντεξες και τα παρατάς στη μέση της διαδρομής...Μη φύγεις όμως, περίμενε με εκεί...Θα έρθω να σε βοηθήσω και θα τα κουβαλήσουμε μαζί μέχρι το τέλος...

Έχεις δίκιο..Μα το παιδικό μυαλό μου έπαιξε πολλά παιχνίδια, παραμύθια χωρίς ευτυχισμένο τέλος έφτιαξε...Δεν είναι η ζωή όπως την βλέπεις στις ταινίες..Μάταια τούτα τα λόγια...Σκοτώνουν και των δύο μας τις καρδίες...

Το κορίτσι σώπασε....Έβλεπε το τέλος να πλησιάζει..Ίσως να άκουσε το κάλεσμα της, όταν παραπονιάρικο τραγούδι ψέλλισε...Δεν μίλησε ξανά...Τον άφησε να φύγει...

Ίσως τα ονόματα να σβήστηκαν από του δέντρου τον κορμό...Μα από πάνω μου δεν θα χαθούν ποτέ...ψιθύρισε...

Και χάραξε στο χέρι της τα ονόματα τους με αίμα..