Μια στιγμή μόνο...

Ένα πολύ λεπτό σκοινί ενώνει τους μεγάλους έρωτες

και έτσι πολύ εύκολα μπορεί να τους χωρίσει,

αν κάποιος αθέλητα τεντώσει το σκοινί αυτό

μη παρατηρώντας την αδυναμία του….

Και εσύ το τράβηξες με όλη σου τη δύναμη

σαν το ήθελες… κι ας ήξερες τη συνέχεια …

Το έκανες λοιπόν.

Σε μια στιγμή όλα έγιναν σκόνη κι αέρας…

Και εγώ έσφιξα με μανία τα χείλη μου,

Πόνεσαν…. Μάτωσαν… Δάκρυσα…

Ο έρωτας μας σκορπίστηκε σε στιγμές που φίλησαν τον άνεμο

και εκείνος ερωτευμένος μαζί τους, τις κατέκτησε τελικά.

Και έτσι ούτε οι αναμνήσεις δεν μας ανήκουν.

Σαν ένα περίεργο όνειρο που σαν ξυπνάς το πρωί δεν θυμάσαι ακριβώς τι

ήταν, παρά μόνο νιώθεις μια γλυκόπικρη γεύση στα χείλη.

Αγωνίστηκα με τον εαυτό μου για σένα,

πάλεψα να σβήσω κάθε χρώμα που είχες χρωματίσει τη ζωή μου.

Ήταν ανάγκη να χρησιμοποιήσεις ανεξίτηλο μελάνι στα όνειρα μου…;

Να μην μπορέσω ποτέ να σε σβήσω από κει…;

Κι όμως….

Πόνεσα… Μάτωσα… Δάκρυσα… Ξέχασα…

………

Σ’ έχασα….