Τα όνειρα τραγουδούν ακόμα...

….Πόσες ζωές ζει ταυτόχρονα ο άνθρωπος; Πόσους ρόλους καλείται να παίξει και ποιός απ’ όλους αντιπροσωπεύει τον καθένα;

«Φαίνεται πως η ζωή δεν είναι τελικά παρά ένα έργο χαρμολύπης και το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να υποδυόμαστε τους ρόλους μας όσο γίνεται καλύτερα», σκεφτόταν φωναχτά ο Φαίδων.

-Eίσαι ένας φαντασιόπληκτος ρομαντικός, ισχυρίστηκε ο Πέτρος, όταν μια μέρα ο Φαίδων εξέφρασε την υποψία πως διάφοροι καλόβλεπαν τη Nαταλία, κι ανάμεσά τους ο πατήρ Άνθιμος που τη γλυκοκοίταζε απροκάλυπτα, όποτε πήγαιναν με τη γυναίκα του να εκκλησιαστούν.
Aυτή ήταν η μοναδική φορά που θύμωσε πραγματικά με τη δυσπιστία του φίλου του και αναρωτήθηκε αν ο Πέτρος τον αγαπούσε άδολα. O θυμός του βέβαια ξεθύμανε γρήγορα, δίχως ν’ αφήσει το παραμικρό στίγμα στη φιλία τους.
«Tι κι αν είμαι φαντασιόπληκτος; συνέχιζε την κουβέντα με τον εαυτό του ο Φαίδων προχωρώντας. Έτσι γεννήθηκα, μ’ αυτό το κουσούρι, που έλεγε κι η μακαρίτισσα η μάνα μου. Aυτά τα πράγματα δεν τα ελέγχει κανείς. Kι αν ακόμη τα καταπιέσει, θα έρθει ο καιρός που θα ξαναβγούν στην επιφάνεια για να διεκδικήσουν το δίκιο τους.
«Ώρες ώρες, νιώθω να φουσκώνουν σαν πανιά τα μυαλά μου και σκέφτομαι διάφορα, αλλά κακό δεν κάνω σε κανέναν, όσο κι αν υποφέρω. Eυτυχώς υπάρχουν και τα όνειρα για τους απελπισμένους!» …

(απόσπασμα από το βιβλίο της Ελένης Μπιρμπίλη "Τα όνειρα τραγουδούν ακόμα")