Γαλάζιες ερωμένες...

-Τι έκανα πάλι ;είπε εκείνη....

Καθόταν κουλουριασμένη κάτω από το σεντόνι της,σχεδόν γυμνή...Τα μάτια είχε χαμηλώσει...Δεν κοιτούσε αυτόν αλλά το πάτωμα...

-Σήμερα κατάλαβα για ακόμα μια φορά τη λάθος επιλογή μου μαζί σου...Το ήξερα από την αρχή μα...η καρδιά μου δεν υπάκουσε στην λογική...Έτσι κάνει πάντα και μένει στο τέλος να  μετράει
πληγές...Μεγάλες..μικρές...Πολλές...Λίγες...Ανοιχτές...Κλειστές...απάντησε αυτός...

Αυτή δε μίλησε, βούρκωσε μόνο και γύρισε το κεφάλι της.

-Όταν μάθεις να αγαπάς με την ψυχή σου και όχι με το σώμα ίσως ξανασυνατηθούμε της είπε, κουμπώνοντας το τελευταίο κουμπί του πουκαμίσου του...

Φεύγοντας έκλεισε την πόρτα...

Εκείνη έμεινε πίσω...Μοναξιάς μελωδία έπαιζε το ραδιόφωνο...Στα μάτια της καταιγίδες...Ήξερε πως δεν θα τον ξανάβλεπε...Ήξερε πως δεν μπορούσε να αλλάξει...Έμεινε μόνη με τις σκέψεις να ζαλίζουν το μυαλό της χορεύοντας πάνω στην ανοιχτή της πληγή...Αιωρούμενα  "σ'αγαπώ", μετέωρες χιλιάδες λέξεις που κάποτε του είχε πει...!

Κλείνοντας την πόρτα, της είπε το αντίο...Δεν την άφησε να μιλήσει...Μάταιος κόπος...Ποτέ της δεν είχε μιλήσει..Υπέκυπτε μόνο στους ποθητούς πειρασμούς της σάρκας...!!!

Ένιωθε κενή, χρησιμοποιημένη.Μισούσε το κορμί της...Αυτό έφταιγε για όλα...Ή μήπως η αδύναμη ψυχή της, που τρόμαζε μπροστά στις φλόγες της αγάπης και έκρυβε τα συναισθήματα κατάσαρκα;

Δεν άντεχε να βλέπει το πρόσωπο της στον απέναντι καθρέφτη...Κρύφτηκε  κάτω απ'το σεντόνι και κυλίστηκε στο πάτωμα ,μουσκεύοντας με τα δάκρυα  όλο της το είναι. "Μακάρι κάποτε η καρδιά να νικήσει το σώμα,μακάρι..."ακούστηκε να λέει μέσα στον παραλογισμό της.