Η ψυχή του έρωτα...

Στάζει δάκρυα απόψε η ψυχή μου
και ένα θανατηφόρο άνεμο έχει πάρει αγκαλιά..
Την τρόμαξες..
κι έχει κρυφτεί σε κάποιας νύχτας τη σπηλιά.
Δεν απλώνει πια τα χέρια της 
για να την πάρεις αγκαλιά.
Φοβάται...
Χιλιάδες σκέψεις χορεύουν στο μυαλό της 
και πατάνε πάνω σε κάθε της πληγή.
Ματώνει...
Μα δεν είσαι εκεί μ' ένα άγγιγμα σου
να τις γιατρέψεις. Προσευχή τα λόγια σου ν' ακούσει...να ηρεμήσει.
Σβήνει...
Πού πήγε η φλόγα σου που άναβε τα βράδια μέσα της;
Γιατί κλείνεις τα φώτα σ' έρωτα που κοιμάται στο σκοτάδι;
Χάθηκε...
Στα ουράνια τώρα περιπλανιέται.
Θρύψαλα έχει γίνει και σκορπά αέρα έρωτα περασμένου.
Κι όμως,
υπάρχει...
Βρίσκεται μέσα σου, καλά κρυμμένη.
Εκείνη σε προσέχει τις ώρες που ο πόνος
αγάπης ξένης σε κυριεύει.

                                      
                                              Αλεξάνδρα Πανταζή